Spanje, Sanguli Salou 2015
Van 29 juli t/m 20 augustus 2015
Dag 20, maandag 17 augustus
Zoals voorspeld is het grijs. Prima weer voor het marktje, waar we naar toe zouden gaan. Maar dat gaat hem niet worden: Het is bij Corina weer in haar rug geschoten.
Ze brengt even verslag uit bij haar moeder, die had ze al een paar dagen niet gesproken.
Tja, en wat doe je dan: Lezen, en ik werk de blog bij.
Hiervoor kreeg ik al opdracht van Angelique, die wil het verslag van gisteren: Wat een avond gisteren!
Het blijft grijs, maar het is droog. Dus we gaan maar verder met opruimen. Het groene doek is droog, en halen deze er alvast af. Wij hebben op de hoek geen boom, dus moet ik zelf altijd een mast maken. De stormharing waarmee ik deze vastgeslagen heb, komt er als een wokkel uit!
Hoezo harde grond hier?
De rest gaat naar oud Salou.
Corina maakt alvast een kastje helemaal leeg. Claudia kijkt toe.
Hierna trek ik het grijze kleed er onderuit, afspuiten en laten drogen.
Claudia veegt gelijk de lege plek aan. Ze helpt goed mee.
Het is dan wel gelijk een zooitje.
Ik neem het doek mee naar de wasstraat. Kunnen er alleen euro's in. En die heb ik er maar 1. We zien wel hoe ver we komen. Net als ik na het wassen wil gaan spoelen: Tijd op. Dus ik neem hem zo mee. Gaat volgend jaar lekker schuimen als ie nat wordt!
Hij is best zwaar zo, en zoek wat hulp om het kleed op te hangen. Corina heeft het in haar rug, en Claudia is ook te klein. Gelukkig komt Des net aanlopen, dus niet veel later hangt het kleed te drogen.
Helaas vergeten Corina en Claudia hier een foto van te maken.
Dus zo maar een foto van de hulp. Kenji komt ook even kijken.
Gisteren de frietpan al leeggemaakt, Corina gaat hem schoonmaken. En eigenwijsje, als ik even niet kijk, loopt ze er zelf al mee weg.
Ik ben druk bezig, en merk het pas als ze terugkomt.
"Muts, da ge d'r rondlopt". Zij met d'r rug.
Niet veel later komt de wagen van John langs. "Ga je mee, Des?". Ze twijfelt even, maar springt toch maar in de auto. De zon is inmiddels doorgekomen, zoals jullie kunnen zien.
Maar het blijft vreemd weer: Terwijl de zon strak schijnt, vallen er druppels op het dak!
We hebben de laatste dagen genoeg aan 1 fiets, dus de andere alvast op de fietsendrager. Claudia helpt gelijk weer mee.
Ook 1 zijkant kan er al uit, dus het Spaanse zand eraf halen. Opvouwen, en kan ook al de caravan in.
Ondanks dat ze hier zoveel slaapt, is Claudia nog moe. "En het is een hele lange dag vandaag", zeg ik tegen haar. Vanavond gaan we naar de SuperCopa, Barcelona tegen Atletico de Bilbao. Ze gaat wat bijslapen.
Maar niet voor lang, ze is er zo weer uit.
Bij mij zit een haartje tussen mijn wenkbrouwen. Iets waar Claudia niet tegen kan. "Ja, los het maar op dan", zeg ik. Haalt een pincet, en pjoing, haartje weg!
Van zwemmen komt vandaag niks meer, dus ga verder met de bedjes afborstelen, en de droogcarousel op te ruimen.
Buiten wordt het leger, de caravan steeds voller.
Mark en Brigitte komen terug uit oud Salou. Denzel, hun zoon was hier gebleven. Maar nu is de caravan op slot, en hij is nergens te vinden. Buitengesloten!
Dan wordt het tijd om op te frissen, we willen rond 17:00u naar Barcelona rijden.
Ieder dag heb ik wel even contact met mijn moeder. Gebeld worden is een stuk goedkoper, en Corina heeft een bundel dat ze zoveel per dag gratis gebeld mag worden. Dus elke dag rond 21:00u belt ze op Corina's nummer. Maar dan zit ik vandaag in Barcelona. Dus zelf maar even bellen.
"Hoi Mam..."
Dan is het verzamelen, en 17:11u rijden we aan, Vamos a la Barcelona.
De reis gaat voorspoedig, en rond 18:33u komen we bij ons bekende parkeergarage. Maar hier moeten we om een rotonde om de parkeergarage in te draaien, en daar invoegen in de rij van rechts. Dit duurt even voor we ons er tussen hebben gewurmt. Net als we de parkeergarage in willen rijden, komt een beambte met pionnen aangelopen, garage is bijna vol. "Je loopt ons wel voorbij?"... Gelukkig!
Als we naar binnen rijden zien we op de teller dat er nog maar enkele plaatsen vrij zijn. Ik ben ook maar net binnen als er achter ons geen auto meer komt... Echt mazzel!
We lopen het gebied van Camp Nou in, wat een drukte.
John wil nog kijken voor een shirt voor zijn zoon Jovanni, dus FCBotiga in. Echt niet normaal, wat een mierenhoop. Druk!
Des kijkt hoe een uit-shirt staat.
Ondertussen zoekt John naar een maatje L, maar kan hem niet vinden. Dan komen ze met een nieuwe lading, en daar zit er wel een bij.
Mooi, gevonden... Totdat ie naar de prijs kijkt: 145 euro! Is van speciale stof of iets dergelijks. Enfin, shirt gaat terug, John kijkt in de shop in Salou wel. Scheelt 60 euro met een "normaal" shirt, maar die zijn er niet in maatje L.
We moeten nog eten, en lopen het stadiongebied uit. Overal kraampjes.
John scoort hier nog een sjaal en een vlag voor Kenji... Gewoon in het Nederlands, wij liggen in deuk. "Ja, en d'n dieje d'r ok, bij!". Maar de verkoper begrijpt hem wonderbaarlijk.
We lopen verder naar de MacDonalds. We komen langs een hele rij geparkeerde auto's. Wij hadden vorige week al gezien dat er op de 17e een compleet parkeerverbod was. Overal zit dan ook een bon op. En vanaf achter naar voor worden de auto's weggesleept. Ook Nederlandse... Je zult straks terugkomen! Dom, heel dom!
We komen langs de andere kant van het stadion, en daar staan mensen te wachten welke auto's er allemaal binnen komen. Zouden hier de spelers nu binnen komen?
Wij wachten het niet af, en wurmen onszelf door de menigte.
Komen we niet veel later aan bij de Mac, staat er een rij tot buiten aan toe. Daar gaan we niet op wachten, dus lopen verder.
Komen we langs een kleine cafetaria, en daar is het rustig. Laten we hier maar eens kijken dan. Zitten we eindelijk, zegt John: "Wel apart, zitten we in Barcelona in een cafetaria, hebben geen menukaart, en worden geholpen door een Chinees!".
We bestellen eten. John en ik hebben een frankfurter worst. Maar jemig, wat een lap! Claudia helpt mij mee, is echt teveel.
In de cafetaria staat de TV aan met de voorbeschouwing van de wedstrijd. Hier zien we dat de eerste toeschouwers al binnen zijn.
Dus na het eten weer terug naar het stadion.
Natuurlijk even een foto van het stadion met ons groepje. En een drukte! Maar wel gemoedelijk. Supporters van Atletico Bilbao lopen ook gewoon rond. Fijn dat dat zo kan.
Als we er ons doorgewurmd hebben, lopen naar Access 5, daar kunnen we het terrein op. Gelukkig is het daar rustig. Dan door naar Porta 5, daar kunnen we naar ons vak.
We zitten in het een-na-onderste vak. Je verwacht dat je dan naar boven moet lopen, maar het veld ligt zo verzonken, dat we juist naar beneden moeten. Gelijk zie we dan het gras al. Wow, dit zijn schitterende plaatsen!
En natuurlijk wat foto's met het gras op de achtergrond.
We kunnen nog iets verder naar beneden voor nog betere foto's. Claudia en Des hebben hier geen zin in, en alleen John en ik maken foto's.
Ik wil een selfie met mijn dochter maken. Claudia ziet me stuntelen, dat doe ik nooit. "Kom hier, papa". Begin me oud te voelen!
Dan komen als eerste de spelers van Atletico Bilbao op het veld. Een striemend fluitconcert, niet normaal meer. Dan komt Barcelona het veld op, en een gejuich, oorverdoven.
Helaas voor ons gaat de tegenstander in onze hoek inspelen, en Barca in de andere hoek.
Nu baal ik dat ik niet de gewone camera heb meegenomen met zoom. Nu zijn het slechts gele stipjes in de verte.
Het stadion is inmiddels goed gevuld.
En dan, eindelijk 22:00u, ze zijn begonnen!
Anders dan de plaatjes doen vermoeden, kunnen we het uitstekend zien.
Net voor rust wordt het 1-0 voor Barca, en diverse dotten van kansen. We zijn benieuwd naar de 2e helft.
Ook dan is het een gevecht, Barcelona gaat er echt voor. Maar het wil maar niet lukken: Net naast, op de paal, op de lat, pfff. En dan ineens tumult: Pique is het niet eens met de grens, en gaat verhaal halen: Direct rood! Het stadion ontploft bijna. En wij hebben geen idee waarom??
Maar deze reporter heeft zijn bronnen hoor ik dat Pique de wel zou schijten op de moeder van de grensrechter, die blijkbaar ook nog prostituee zou zijn... Je mag ook niks meer zeggen tegenwoordig.
Het is echt een gevecht met emotie, opstootjes, rode en gele kaarten, en heel veel spanning. Helaas vertraagd Atletico Bilbao continu de wedstrijd: Lang doen over uittrappen en ingooien, blijven liggen, etc. Iedere seconde wordt gesprokkeld.
We merken al snel dat er nog maar weinig hoop is, dat Barca de 4-0 achterstand nog goed gaat maken. En als dan rond de 74e minuut een doelpunt aan de andere kant valt, weten we dat het afgelopen is.
Er is een speciaal vak voor de uit supporters, maar er zitten hele groepjes gewoon tussen alle Barca aanhangers. Het gaat lange tijd gemoedelijk totdat ze beginnen te provoceren.
En de fanatieke Barca aanhangers kunnen hier niet tegen. Even komt er bewaking langs, en ze worden verteld dat het rustiger moet. Het blijft gelukkig goed gaan.
Na 3 minuten extra tijd is het gedaan, einde wedstrijd.
Tja, het is jammer van de uitslag, maar we hebben wel een schitterende wedstrijd gezien.
John zijn dag kan in ieder geval niet meer stuk: hij had altijd al Messi in levende lijve willen zien scoren.
Onze plekken zijn ook ideaal om nu uit het stadion te gaan: 1 trapje en we zijn buiten, en vanaf daar is het niet ver naar de parkeergarage. We zijn de hele meute voor, en zitten al snel in de auto. Bij het uitrijden blijkt hoeveel mazzel: De rij voor de kaartjes staat tot ver buiten, en mensen komen via de rijbaan de parking ingelopen. Wij zijn gelukkig al buiten, en zitten al snel op de autopista.
We komen verder niets tegen, en rond 1:33u parkeren we beneden bij Sanguli de wagen. (Na 11:00u mag je het terrein niet meer op). Ook hier weer mazzel: Laatste plek!
Rond 1:44u komen we op onze plek. Corina had al een berichtje gestuurd dat we ze dan wakker moesten maken. Dus Corina eruit, en John pakt nog een biertje. We kletsen nog na over weer een schitterende ervaring.
Maar het begint me toch weer te regenen! De straat verandert alweer snel in een riviertje.
John spoed zich snel door de regen naar zijn tent: Truste!
Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan: Het gaat van kwaad naar erger, onweer. En een hoosbui! Diverse mensen moet eruit om zakken water in hun doek leeg te maken, en stokken te laten zakken. Corina heeft het er niet op, en het duurt tot ongeveer 3:33u voor we eindelijk kunnen gaan slapen.
Hopelijk morgen beter weer, maar ook hiervoor zijn de verwachtingen niet best.
We zien wel, kunnen er toch niets aan veranderen.
| Vorige dag | Index | Volgende dag |