Spanje, Sanguli Salou 2014
Van 15 juli t/m 7 augustus 2013
dag 24 , Donderdag 7 augustus
Volgens ons was dit de warmste nacht van de hele vakantie! Of het nu de warmte was, of de spanning voor de terugreis, ik kan de slaap maar moeilijk pakken. Uiteindelijk val ik toch in slaap. Maar ja, we hebben nu geen toiletje meer, en als Corina dan rond 4:44u het niet langer kan houden, moet ze naar het toiletgebouw. Zij ligt aan de buitenkant van het bed, en moet over mij heen om uit bed te komen. Dit lukt haar niet zonder mijn wakker te maken.
Daarna probeer ik het nog wel, maar het blijft bij hazeslaapjes. Als dan om 5:55u de wekker gaat, is Corina er al uit. Ik pak mijn toiletspullen, en zie ineens een flits buiten. Toch geen onweer, hoop ik!
Nee, Corina wou een foto van mij maken dat ik naar buiten kom, maar ze was net te vroeg! Dat was dus deze foto...
Doen we het nog gewoon een keertje over... Denk er maar bij dat het spontaan was!
(Kijk eens hoe verbaasd ik kijk!)
Ik fris me zo snel mogelijk op. Claudia heeft vannacht in de caravan geslapen, en als ik terug kom is die haar plekkie in de auto aan het inrichten. Ondertussen heeft Corina ook het bedje van Claudia alweer helemaal opgeruimd. Dus kunnen de stoelen en de tafel erin. Nog de laatste zaken de caravan uit en de auto in, en andere spullen de caravan in.
Als we hiermee bezig zijn, komt de eerste uitzwaaier al kijken: Henk. En voor we de laatste pootjes hebben ingedraaid, staat de hele bups al klaar om ons uit te zwaaien... Schitterend! Op dit onmogelijk vroege tijdstip. Nogmaals: Die zijn knettergek.
Corina en ik zijn zo geconcentreerd bezig dat we niks vergeten, dat we juist vergeten om hier foto's van te maken... Echt ontzettend jammer!
Ook dit jaar blijft de caravan in Salou in de stalling. Maar hiervoor moeten we wel de caravan met de punt naar de weg zetten, zodat de stalling deze zo aan kan pikken. Hij staat net andersom, we moeten de caravan nog even omslingeren. Dus eerst de auto weg. En voordat ik weer uit de auto ben, zie ik zo mijn caravan omzwieren... "Ik wist niet dat ik een mover had!", roep ik. Patrick, Henk en Joep zijn al bezig, om hem om te gooien. En voordat ik bij een handvat ben staat ie al goed. Bedankt, mannen!
Hierna komt echt het moment van afscheid. Tja, voor hun begint net de vakantie, voor ons is ie alweer over! Volgend jaar kijken of we later, of langer kunnen gaan, zodat we wat meer tijd samen hebben. Dus iedereen kusjes en een knuffel, en bedankt voor de fijne dagen. Maar waar blijft onze Claudia toch? Die was "even" naar het toilet. Zal ook wel de zenuwen zijn, het duurt wat langer. Corina gaat toch maar even kijken, en komt niet veel later terug met haar.
Nadat Claudia ook van iedereen afscheid heeft genomen, stappen we met een onderbuik gevoel in de auto. "Fijne vakantie nog!", "Tot in Nederland". De auto wordt gestart en al zwaaiend rijden we het pad af. En iets over 7:00u rijden we de camping af. Tot volgend jaar!
Niet veel later zitten we op de snelweg, en kunnen we beginnen aan een hele lange dag! Dit is voor het grootste deel ons uitzicht vandaag.
Claudia heeft het voor zichzelf lekker confortabel gemaakt. Het duurt dan ook niet lang of... Slaap!
Het is redelijk bewolkt, maar voor de terugreis is dat niet erg. De eerste stop is traditioneel bij de Spaanse grens. Al is het alleen maar om nog even de tank goedkoop te vullen. Hier komen we rond 9:11u aan. Hier houden we nog even een pitstop, en rijden weer snel verder. Om 9:44u passeren we de grens met Frankrijk... het grootste stuk kan beginnen.
TJa, over een terugreis is over het algemeen maar weinig te vertellen. Dus maar wat plaatjes van wat wij langs zagen komen. Een paar net wel, net niet gelukt.
En de medereizigers: Dan slaapt de een, en dan de ander... Op een rustig stuk schiet ik op goed geluk wat plaatjes uit de losse pols.
We komen eigenlijk helemaal niks noemenswaardig tegen, de reis loopt heel voorspoedig, en rond 13:33u komen we al aan bij Lyon. We hebben alle vorige keren vast gestaan naast de rivier, voordat je de tunnels in duikt. Onze TomTom gaf vorig jaar al aan dat we de A46 om Lyon heen moesten nemen. Maar dat zijn extra kilometers. Alleen was ik toen net die afslag voorbij, een bord: "Bouchon", file! Toen hebben we een half uur file gehad. Dus besluiten we deze keer de TomTom maar te volgen en de A46 te nemen. Hier zijn ze de weg aan het asfalteren, en is over een groot gedeelte 80km per uur. Maar het blijft wel doorrijden, en niet veel later zitten we alweer op de Route du Soleil. Zonder stil te staan. Dat wordt dus waarschijnlijk volgend jaar ook onze favoriete route!
Dus op naar Dijon, de volgende grote plaats op de route. Maar het wordt donkerder en donkerder, en heb er geen goed gevoel bij: Dat wordt regen! Je kunt het in de verte al naar beneden zien komen.
En ja hoor, niet veel later, ter hoogte van Macon, valt al de eerste regen. Hinderlijk, maar ja, je doet er niets aan.
Maar dan, rond 15:44u gaan alle sluizen open! Een hoosbui, complete wolkbreuk, niet normaal meer!
De ruitenwissers kunnen het op de hoogste stand gewoonweg niet aan. Alles mindert vaart en mislampen gaan aan. Op een gegeven moment rijdt niemand meer harder dan 70km/u!! (op een enkeling na die volgens mij levensmoe moet zijn!)
Dan wordt het weer een stukje minder, en dan begint het weer, tot 3x toe. Dan eindelijk, toch wel tientallen kilometers later begint het op te klaren. En even later: Zon! En droog wegdek. We kunnen weer...
Zien jullie hoe opgelucht ik ben? Dat was even geen pretje!
De reis gaat verder voorspoedig en om 18:44u hebben we het grootste gedeelte gehad: We rijden Luxemburg binnen. Daar houden we onze 3e stop. Niet alleen omdat daar de benzine lekker goedkoop is (€1,32), of dat we wel weer onze benen willen strekken, maar Claudia moet naar het toilet. We weten uit ervaring dat de eerste pomp altijd gruwelijk druk is. Ik vraag of ze het nog een 10 minuutjes volhoudt, de volgende pomp is maar 20km verderop. Dat lukt haar wel, zegt ze.
Maar hebben wij niet altijd pech: File! Ocherm, onze Claudia! En dan, tot grote opluchting van Claudia, begint het eindelijk weer te rijden. Ze haalt het net! Voor iedereen een opluchting!
Na een korte stop gaan we de snelweg weer op. Na dit tankstation schiet je bijna gelijk België in. Ook daar gaat het soepel, en rond 20:33u rijden we voorbij Luik. Helaas begint het hier weer te regenen.
En dat is het rare van onze TomTom: Op de heenreis stuurt hij je altijd dóór Luik heen, en op de terugreis altijd om Luik heen door de tunneltjes, en een ontzettend bochtige weg. Het lijkt wel of de hoosbui bij Dijon een stuk heeft overgeslagen, en hier weer is gearriveerd: Het komt weer met bakken uit de hemel! Niet prettig als je dan zo'n kort tunneltje hebt, en ineens verblind door de regen een scherpe bocht in moet. Dus ook hier weer in snelheid terug.
Net na Luik wordt het weer droog. Nog een stukje naar Nederland, en om 20:55u rijden we ons kikkerlandje binnen... Terug in Nederland!
Claudia wordt gelijk wakker: Internet! Maar ja, wat ze ook probeert, haar iPhone blijft maar verbinden met Proximus, België. En ze raakt helemaal gefrustreerd als bij Corina en mij bij de stoplichten in Maastricht spontaan allerlei berichtjes binnen beginnen te stromen! Op vliegtuig mode, weer aan... Proximus. Toestel helemaal uit en weer aan... Proximus!! Als ze bijna van ellende haar iPhone het raam uit wil gooien (haar eigen woorden!) komt er leven. GPRS... "Kom op! Kom op!"... Internet! Nog nooit een dochter zo blij gezien: Contact met haar vriendinnen!
We hadden al besloten om, net als vorig jaar, bij de McDrive in Echt even wat eten mee te pikken. En dan al rijdend te eten. Als je zo dicht bij huis bent, wil je ook door! Maar net voor Echt: File! Werkzaamheden. Ze zijn aan het maaien. Eén rijbaan dicht, al het rechtse verkeer moet naar de linkerbaan.
Zie ik in mijn spiegel blauwe zwaailichten aankomen. Deze passeert alles rechts en wurmt zich met hoge snelheid tussen de paaltjes en nog een invoegende auto door! Een witte Mercedes bus, zonder iets erop. (Geheime dienst? Recherche?). Hoe dan ook, het scheelt niets! Wij zitten met ons handen al voor ons gezicht! Daar kon geen hand meer tussen. Stelletje gekken! Ook al is het politie of iets dergelijks, dit was onverantwoord!
De werkzaamheden zijn precies bij afslag Echt. Ik moet nog even zoeken waar voor mij de uitrit begint. Maar even later: McDrive!
Er zijn maar 2 of 3 auto's voor ons, maar hebben wij weer: Het duurt echt vreselijk lang. Je ziet ze in het hokje allemaal als een vis op het droge naar een scherm staren. (Staat waarschijnlijk de bestelling op) En dan wordt tergend traag ieder onderdeel in een tasje gedaan. Veel te veel man, en het loopt elkaar in de weg. Nieuw team of zo? Achter ons wordt al vol ongeduld getuterd, en de rij is al goed lang geworden. Na zo'n 15 minuten hebben we dan eindelijk ons eten, en kunnen we onze weg vervolgen. Al etent in de auto. Ondanks dat het eenvoudig is, laten we het ons lekker smaken. Het laatste stukje verloopt ook soepel.
En dan, om 22:33u... de verlossende woorden: "Bestemming bereikt!". De rit van bijna 1600km in 15,5 uur gereden, en nergens te hard. Toch weer netjes.
We hadden inmiddels al doorgegeven dat we rond deze tijd aan zouden komen. De deur staat dan ook al open, en oma Toos had de autolichten al gezien. Dus die vliegt gelijk naar buiten. Gevolgd door opa Jan.
Op de voet gevolgd door mijn moeder, Joey en Jessica.
Helaas heb ik daar weer geen foto van, moest ook ineens allemaal knuffelen en zo...)
En dan is het natuurlijk een ontroerend weerzien van degenen die we lang hebben moeten missen. Er rolt dan ook hier en daar een traantje...
Hierna laden we met z'n allen de wagen uit. En dat gaat snel! Vele handen maken licht werk, maar ook heel snel. Binnen 15min is de wagen en de skibox helemaal leeg. Binnen is het nu wel een bende, maar dat zien we morgen wel weer!
(Zat dat allemaal in onze auto?)
Hierna babbelen we lekker na over onze vakantie en de terugrit.
En natuurlijk wil iedereen ook Corina's nieuwe armband bewonderen.
Als ik buiten een sigaartje sta te roken, zie ik de planten. Deze zijn zorgvuldig door opa Jan en oma Toos onderhouden. Hebben die groene vingers of zo? De bloemen lijken wel verdubbeld! Nog onze grote dank hiervoor!
Tegen 01:00u houden opa Jan en oma Toos het voor gezien. Niet lang daarna gevolgd door mijn moeder. Ik loop even mee om ze thuis af te zetten. En ze geeft me een knuffel! Die is ook weer blij dat we thuis zijn!
Dan zitten we nog met Joey en Jessica. (Voor Claudia ging iets over middernacht het kaarsje al uit) We praten nog wat bij, en voor we het weten is het al 01:55u. We gaan naar bed... Heerlijk, ons eigen waterbedje!
We kunnen weer terugkijken op een heel geslaagde en fijne vakantie. Nu weer zo'n 48 weken wachten, dan mogen we weer!
| Vorige dag | Index | Volgende dag |