Spanje, Sanguli Salou 2014
Van 15 juli t/m 7 augustus 2013
Dag 15, Dinsdag 29 juli
Het is gelukkig een rustige nacht gebleven. Geen van ons is inder geval wakker geworden van regen of onweer. Het is wel alleen warm. Het is de eerste nacht dat ik een paar keer wakker wordt van de warmte. En ik word dan wakker gehouden door een reuze actieve krekel!
Maar goed, ik slaap toch nog wat verder tot iets van half zeven: Een hysterisch gejank van een klein kind: Dat de rest er doorheen slaapt! Corina is er om 8:00u weer uit, last van haar rug. Ik snooze nog even verder, maaar ben er niet veel later ook uit. "Zal ik de kinderen alvast wakker maken?". "Nee, laat ze nog maar even liggen", zegt Corina. Toch komt Claudia zelf er ook al om 9:11u uit! Wow!
Zou het van de honger zijn? Want ze dekt gelijk zelf de tafel... Doet ze anders nooit!
Nog voor Joey en Jessica eruit zijn, zit zij al te eten! Dus we ze maar wakker, want vandaag gaan we naar een spookstadje, een stad uit de middeleeuwen die helemaal vervallen is. Rond 11:11u rijden we naar beneden.
Eerst langs de pinautomaat. Spannend, zou die nu wel geld geven? En langs de super voor flesjes drinken. We hebben nu wel leergeld gegeven met een keer Montserrat zonder drinken! Niet veel later komt Joey met het drinken, en een opgeluchte Corina met geld!
We rijden via de TomTom naar het plaatsje. Eerst denk ik nog: "Er is toch niks met de auto?", maar nee, we stijgen stiekem al hard!
Ook de rit naar boven is mooi, en geregeld spectaculair. Het uitzicht wordt steeds beter.
We rijden achter een Spanjaard. Die rijdt af en toe heel irritant langzaam. Het zijn allemaal haarspeldbochten, en het stijgt af en toe wel 12%. Doordat hij zo langzaam rijdt, moet ik af en toe terug naar de eerste versnelling! Waar gaat dit naar toe?
Op een gegeven moment zegt mijn navigatie: "Bestemming bereikt". Ik opgelucht, want ik krijg onderhand kramp in mijn rechtervoet. Maar er is hier niets! Er zit niets anders op dan gewoon de weg te volgen. En dan, letterlijk aan het einde van de weg... We zijn er! La Mussara
We stappen uit, en krijgen gelijk een klap: Het is hierboven maar 18 graden! Hier hebben we geen rekening mee gehouden! Claudia rent terug naar de auto: We hadden badspullen bij voor als we het stuwmeer zouden vinden. Maar nu slaat ze een handdoek om, tegen de kou!
Het meest opmerkelijke hier is de kerk. Althans, wat daar van over is. Helemaal gestut met stalen balken. Daar gaan we ook gelijk op af. Hiernaast ligt nog een oud kerkofje.
Ook helemaal vervallen en verwilderd. Alleen sommige zijn recent nog bijgewerkt.
Hierna gaan we het restant van het kerkje binnen.
We klimmen en klauteren door de restanten...
Na de kerk lopen we buiten langs een heel groen vijvertje.
Claudia loopt er naar toe, en schrikt zich rot, er schiet van alles weg! De vijver zit vol met kikkers!
Het uitzicht is hier fantastisch, maar het loopt er stijl naar beneden, echt een afgrond. Het is of ik oma Toos hoor roepen... Corina gilt telkens: "Niet zo dicht bij de rand!". Zeker als Claudia dan ook nog haar zonnebril laat vallen, en bukt om hem op te rapen! Ze loopt lachend weg.
Ik maak nog een foto met alleen Joey en Jessica erop.
Van hieraf krijg je wel een idee hoe het dorpje er vroeger uitgezien zou moeten hebben. Jammer dat ze hier geen plaatje van hebben neergezet!
Er is ook nog een groep met Jeeps, en een gids. Hiervan horen we dat het dorpje laat in de 17e eeuw verlaten is, omdat het grondwater steeds verder zakte.
De omgeving is in ieder geval fantastisch. Met in de verte de Middellandse zee.Laat ik de plaatjes even het werk doen...
Hier krijgen jullie misschien een idee hoe diep het hier is...
Een plaatje met mama en Claudia
En nog 2 plaatjes met Joey en Jessica
Hierna klimmen we links van de toren naar boven, om te kijken wat daar is te zien.
Daar zien de kinderen nog een doorgang, maar het is voor Corina te steil. Dus gaan jullie maar verder
Ik zie ze even later net daarboven staan, en komen via die kant naar beneden. Corina en ik zoeken even een bankje op.
We zien de groep van de jeeps met hun leider een rotswand oplopen, maar het duurt even voordat ze terugkomen. Daar is dus ook wat te zien. Dus wij daar ook naar boven. Mochten jullie denken: "Dat is steil!", dat was het ook!
Nu komen we echt op het hoogste punt. En omdat het daar zo mooi is...
Daarboven komen we bij een ruïne van wat vroeger een villa moet zijn geweest. Echt boven op de rand, met een uitzicht. Bij iedere ruïne staat ook een paaltje hoe het er vroeger uigezien moet hebben. Waarschijnlijk het huis van de burgemeester of een andere hoge pief!
Echt op het randje van de afgrond! Corina is weer niet op haar gemak... "Blijf nou verder van die rand af...".
Als je door dat huis loopt, kom je bij een uitzichtpunt.
In de villa is de oude ingang nog goed zichtbaar, en is nu mooi dicht gegroeid...
Als we van daar af verder naar beneden lopen, zien we nog meer ruïnes, maar daar is echt weinig van over.
Terwijl we weer afdalen, draai ik nog een keer om, om een foto van de villa te maken.
En ook een foto de andere kant op, met het dorpje op de achtergrond.
En dan is het zachtjes afdalen. Bekend zo'n pad, of niet Corina? Niet hetzelfde als bij Montserrat, je hebt weer dezelfde schoenen aan! Toen had ze de beste schoenen aan, maar was de enige die onderuit ging!
Onderweg nog een paar ruïnes...
Hierna gaan we terug naar de auto. Ik hoorde de gids zeggen dat het restant van de bevolking destijds naar een ander dorp was verhuisd.
Dus dat plaatsje opgezocht, en is dezelfde bergweg naar beneden. Uiteindelijk zit er een Spanjaard, én de politie achter me, maar daar heb ik maling aan! Wij gaan naar beneden in ons eigen tempo, het is een en al haarspeldbochten, en ik kan niet zien wat ik weer om de hoek tegen kom!
Het blijkt het dorp aan de voet van de berg, waar we onze klim met de auto begonnen. Daar rij ik (per ongeluk) door een marktje heen, en rij mezelf helemaal vast. Dus draaien, en weg hier!
We hebben al veel gehoord over een stuwmeer hier in de buurt. Deze proberen we dan te vinden. Maar alle opties van mijn TomTom zijn in het Spaans, en herken alleen iets van een kano vereniging. Dus dat ingesteld: Gebeurd hetzelfde: Ik rij me helemaal vast in een dorp, en kan met cm's speling in zijn achteruit!
Nou, we wachten wel totdat we een keer van iemand de GPS coördinaten krijgen, of een adres. We hebben er genoeg van, en gaan terug naar de camping. Daar zijn we nog geen 10min vandaan, gaat de telefoon... Angela! Dus wij nemen op, maar het is Nikki. Ze zijn er al. Dus snel naar de camping, auto aan de kant, en dan... Jeee!!
Ze zijn aan het uitladen, maar alles wordt even aan de kant gezet: Eerst even begroeten!
Nadat de camper op zijn plaats is gezet, eerst even wat drinken bij ons. De kids maken zich gelijk klaar om te gaan zwemmen. En niet veel later kunnen ze gaan.
De kinderen gaan zwemmen, en wij drinken nog wat. De (meeste) kinderen hebben goed kunnen slapen, maar Angela en Diana hebben de hele nacht doorgehaald. De laatste heeft zelfs het hele stuk zelf gereden. De vermoeidheid, en hiermee ook de meligheid begint toe te slaan. "Straks eerst verder opbouwen". "Hebben wij geen mannen voor nodig, waar we ze voor nodig hadden, hebben ze al gedaan!", terwijl ze elkaar verliefd aankijken! Oh, oh, dat wordt vroeg naar bed vanavond, er komt alleen nog onzin uit!
De de dames gaan terug naar hun klus om de boel op te bouwen. Ik vraag nog of ze echt geen hulp nodig hebben. "Nee, hoor!". Terwijl ze weglopen, roept Daantje: "Tot over 5 minuten!".
Ze zijn net weg, komen de kinderen alweer terug! Er staat een harde wind, en er trekt af en toe een wolkje over. Ze hadden het koud. Dus snel een handdoek om.
Het is inmiddels al 15:00u geweest, we hebben nog geen lunch gehad, en het begint nu toch wel te rommelen. Jessica stelt voor zelf wat hartigs te bakken. Ze gaat er zelfs voor langs de super. Dus niet veel later: Frikandellen, en één kroket... Voor papa!
Niet veel later komt Angela aan de tent... "5 minuutjes maar!". Ze krijgen de haringen er niet in. Nee, zijn van die slappe dingen voor in het Nederlandse gras. Die krijg je hier niet in die rotsbodem! Ze hebben wel een paar spijkers, maar die zijn zo groot, daar wordt circus Renz nog jaloers op. Dus ik doe mijn best om ze erin te krijgen!
Maar ik wordt goed verzorgd, en onder het genot van een Heineken, gaan de dames aan de gang. Dat ziet Nikki, en brengt bij onze tent verslag uit: "Ron staat alleen toe te kijken, met een biertje in zijn hand!". Enfin, nu gaan de dames verder...
Even puzzelen, maar dan komen ze op gang!
Maar als ze alle stokken erin hebben zitten, lukt het ze niet om deze overeind te zetten met z'n tweeën. Ook niet met zijn drieën. Dus wordt er versterking bij gehaald. Ik ga terug naar onze plek, en roep alles boven de 16 meekomen!
Binnen no-time staat de tent nu overeind. Met een privé luifel voor Angela.
Nog even tobben met het "keukentje", en dan kan men aan de binnenkant beginnen.
Als Daantje en Arjan komen kijken, staat alles al bijna klaar!
Nog effe klungelen hoe hier de scheerlijnen moeten, maar dan kunnen ze in ieder geval slapen!
Hierna zijn we er allemaal moe van. Claudia heeft haar siesta gemist vandaag, en Corina gaat ook even plat. Ik heb genoeg materiaal voor de site, dus ga er maar snel mee aan de slag. Een uurtje later is iedereen weer wakker, en we dubben over wat we met het eten gaan doen. "Zeg jij het maar", gaat het over en weer! Dat schiet niet op zo!
Ondertussen komen Angela en Diana op de koffie, het is inmiddels al over 19:00u! De dames hadden toch grotendeels zelf de tent opgezet. Dat stimuleert Corina om in haar eentje te proberen het water van de Senseo aan te vullen. Normaal doen we dat altijd met z'n tweeën.
Dit gaat moeizaam. Het is ook zo'n onhandige fles, en ze wil met het geklungel ook buiten het bereik van de fotograaf blijven. Dus lachen, en dat werkt ook niet mee. Uiteindelijk zit er genoeg water in het reservoir voor een paar bakkies. Kek naor dè triomfantelijk bakkes!
De dames zien er inmiddels aardig uitgeteld uit. Dus eerst een lekker bakkie koffie.
Ze zouden eerst uit gaan eten, maar zijn er te moe voor, er worden pizza's gehaald. Dus nog even kletsen, en tegen 20:00u gaan ze. Eet, en slaap ze!
En wat doen wij nou? Corina hakt de knoop door. Die heeft geen zin om nu nog alles klaar te maken, we gaan bij de Afghanen eten. Dus snel omkleden, en dan kunnen we.
Daar komen we om 20:22u aan. We lijken wel Spanjaarden, zo laat eten!
Als eerste wordt de bestelling voor het drinken opgenomen. Jij een halve liter, ik ook een halve liter, als Corina een kannetje Sangria besteld.
Het is best druk. Achter Corina zit nog een groep, waar wij een aantal van kennen van café de Sjang. Ze hebben het er maar druk mee. Het duurt langer dan normaal, maar we hebben de tijd. Uiteindelijk kunnen we aan de gang. Smakelijk!
Corina heeft een zeetongetje, en ik probeer eens een zeebaars. Volgende keer als ik vis neem, ook weer gewoon een zeetong, wat een ellende om zo'n zeebaars te fileren. Ik zit constant met een mond vol graat!
En na afloop, we hoeven er niet eens meer om te vragen: Schnaps!
Dus een, twee, hoppa!
Rond 22:11 gaan we terug. Joey en Jessica gaan nog even over de boulevard, wij gaan direct terug. Als we vlak bij onze plaats zijn, vragen we ons af of de dames nog wakker zijn, en gaan voorzichtig kijken. Ja hoor!
Angela brengt net het thuisfront op de hoogte, en voegt er gelijk een foto bij. Wie neemt wie nu op de foto?
Of we nog wat willen drinken, en we gaan nog even zitten. Ze zijn wonderbaarlijk fit?
Ze hebben een doos Flugel, en de dames laten zich dat niet 2x zeggen. In stijl wordt ie achterover gekieperd. Alleen weigert Claudia het dopje op haar neus te klemmen. Teveel voor schut, op de foto, voor alle lezers!
De andere dames zijn wederom weer hartstikke melig. Tja, zo moe, en dan een paar wijntjes erin, dat wil wel. Er wordt nogmaals benadrukt dat ze ginne vent nodig hebben!
Om te benadrukken hoe melig de sfeer is... "Kijk eens wat je allemaal met deze jurk kan doen!".
Zo zitten we nog gezellig te kletsen, en drinken wat.
"Thuis" wordt even de Baileys gehaald, en niet veel later: Uitwringen! Tot de laatste druppel!
Claudia en Arjan vragen of ze nog een Flugel mogen. Ok, maar wel in stijl. Arjan geeft er niks om, maar Claudia weigert het dopje op haar neus te klemmen. Flauwert!
Na nog een paar drankjes stijgt de stemming, en het niveau daalt. "Oe, dalijk lekker saampjes naar bed", "Zie je wel dat we geen mannen nodig hebben!". Nou Patrick en Henk, dat wordt ook samen slapen, de komende weken!
De feestmuziek wordt harder gezet, en de dames maken er een compleet feest van! "Ik zie ze links, ik zie ze rechts..." klinkt over het laantje. Zo, de buren weten ook wat ze de komende weken kunnen verwachten!
Hierna toch maar de muziek wat zachter, we willen niet al gelijk de eerste avond de bewaking op ons dak. Het is inmiddels al bijna middernacht.
Nikki geeft met een stille hint aan dat ze nu toch wel naar bed wil...
Ze sleept zo alle kussens uit de camper!
Nikki wordt op bed gelegd. Nu is haar stoel vrij. Dus ga ik even hangen. Ik zit goed en wel (heel lekkere stoelen overigens), komt Angela terug van Nikki op bed leggen. Ze wil naast me op de leuning gaan zitten. Maar daar zijn deze stoelen niet op gemaakt, en we kiepen samen op de grond!
Alles ligt in een deuk, en het duurt even door de slappe lach, voor we weer overeind komen!
Hierna maken we er een einde aan. Het is inmiddels al 0:22u, dus kan het ook wel weer voor vandaag.
We komen langs onze buren, en zien Jan en Maria nog zitten. Die vertrekken morgen, dus wensen ze prettige reis. Maar ze vertrekken pas rond 10:00u, dus zien ze morgenvroeg nog wel.
Ik heb nog heel wat te werken aan mijn verslag, dus de wekker wordt gezet... Het lijkt wel werk! Maar ik doe het graag. Morgen weer verder!
| Vorige dag | Index | Volgende dag |