Spanje, Sanguli Salou 2012
Van 11 juli t/m 10 augustus 2012
Dag 4, zaterdag 14 juli
Zo rond een uur of 9 word ik al wakker. Ik kom buiten, helemaal bewolkt. Mooie tijd voor klusjes. Zo is het spoelwater van het toilet nog niet gevuld, en is het drinkwater nog niet gedaan. Zo gezegd, zo gedaan, dacht ik... maar het drinkwater wil maar niet lukken. We spoelen hiervan altijd de leidingen door, maar het pompje wil niet. Hij draait als een tierelier, maar pompen: Helemaal niks. Gelukkig op alles voorbereid besluit ik uiteindelijk om het pompje maar te vervangen.
Hierna begin ik met volle moed aan de schotel.
Ach, vorig jaar 3x moeten stellen, en telkens was het zo gebeurd. Maar deze keer valt het tegen. Wat ik ook probeer, geen ontvangst. Tot 3x toe een andere plaats. Ligt het aan het doek?, staat die boom misschien in de weg?... Wat ik ook probeer, geen ontvangst. Ach, het is vakantie, straks weer verder. Het is inmiddels al 14:00 uur, en de dames staan op mij te wachten om naar het strand te gaan.
Hier komen we om 14:15 uur aan. De zon schijnt volop, en er staat een behoorlijke wind.Hierdoor staan er ook leuke golven, en de kinderen schieten ook gelijk water in.
Maar het is wisselend bewolkt. Ach, na deze wolk trekt het open... Maar waar de wolken vandaan komen, Joost mag het weten, maar het blijft bewolkt. En dan met die wind er overheen, is het wel af en toe fris.
Ik loop even langs de winkeltjes met Jessica voor nieuwe slippers. Niks naar mijn zin. Maar Jessica heeft de "zwarte mennekes" al gezien, en wil daar even langs voor een nieuwe tas. Ze vindt er een naar haar zin, en de verkoper komt gelijk op ons af. Hij begint op €50,= maar na een paar minuten zit hij al op €30,=. Alleen heb ik maar een briefje van 20 bij me gestoken. Ik hou het briefje voor zijn neus, maar daar doet hij het niet voor! Ok, later misschien meer geluk.
Op de terugweg komen we Hennie tegen. Deze is met zijn kar naar de benzinepomp gereden om de bandjes op te pompen. "Pak even een pilsje mee bij cafe Central". Ok, zeg ik, maar wel even doorgeven. Zo gezegd, zo gedaan. Op één been kun je niet lopen, dus dat worden er 2! Niet lang daarna komt Jessica langs: "Mama heeft het koud, en wil terug naar de caravan". Dus snel het biertje opdrinken, en om 17:00 uur gaan we terug naar de camping. Hier komen we tegen half 6 aan, eerst nog langs de super om eten te halen.
Op Sanguli wordt altijd gewerkt. Zo komt dagelijks 2x de vuilniswagen langs, kun je niet in het Toiletgebouw komen of er is een poetsdame, en wordt er ook volop in de tuinen gewerkt.
En de tuinman vindt het helemaal niet erg dat de zon geregeld weg is. Maar pech voor hem, en voor ons... Alsof de duvel ermee speelt: Als wij terugkomen, begint de zon te schijnen! "Hoezo, er kwam toch geen einde aan de bewolking?". Nou ja, we zijn inmiddels terug, en gaan niet weer terug naar het strand.
Dus maar weer met frisse tegenzin weer verder aan de schotel.
Ik word er helemaal gek van. Kijk bij onze overburen en anderen hoe zij hun schotel hebben gezet. En opeens: Signaal, beeld!. Dus de meter er tussenuit, kabel erop, weer niks! Hoe kan dat nou? Ik maak er dalijk nog een vliegende schotel van!
Gekalmeerd door ons corien, eerst maar even rustig eten.
Net na het eten worden we verrast door een camper. Deze staan meestal beneden waar speciale grote plaatsen zijn voor campers. Maar nee, deze gaat ons pad op. Er komen steeds meer mensen kijken, want zo'n grote camper, dat past toch nooit? En dan nog helemaal achter op ons pad. Vakkundig, onder toeziend oog van een laantje of 3 a 4 manouvreert de chauffeur zijn Daf 75 met mega caravan erop naar achter.
Daar heeft ie geluk dat de plaatsen nog niet bezet zijn. Hierdoor kan ie een andere plaats gebruiken om in te steken. Maar de bomen weerhouden hem om helemaal naar achter te rijden, en hij blijft halverwege het pad staan. Hij is echt te hoog. De bomen hebben dikke takken die overhangen. Geen probleem voor een normale caravan, maar deze camper is echt een maatje te groot.
Achteraf blijkt het voor één nacht te zijn, want als ie overburen had gekregen, was ie daar nooit meer uit gekomen!
Vanavond gaan we het centrum van Salou in, winkeltjes kijken. Lekker op ons gemak gaan we met ons vieren van winkeltje naar winkeltje. Ideaal voor onze Jessica, iets minder voor onze Claudia, die dit iets minder vindt! Maar voor de foto laat ze dit niet blijken.
Na het winkelen gaan we op zoek naar een terras om wat te drinken. Hierbij komen wij langs de cocktail bar, waar ze net een show opvoeren.
Het gaat allemaal misschien net te snel om op de foto vast te leggen, maar ze maken er echt een show van. Tot slot gaat één van hun op de bar staan, en zweept het publiek op met een golfclub. Gaat hij nou echt met een golfclub dat glas omslaan? Ja hoor, met een zachte tik wordt het eerste glas omgeslagen. En als domino day vallen alle andere glazen om. Precies in het volgende glas, om de cocktail compleet te maken. Schitterend om te zien!
De show is natuurlijk om mensen te trekken. We hadden hier ook graag even gezeten, maar er is echt geen plek. De show treft zijn doel. Niet getreurd, een paar deuren verderop is nog plaats. Hier gaan we zitten om wat te drinken. Corina heeft zin in wat tapas, en vraagt om de menukaart. En natuurlijk wat drinken bestellen. Bij Claudia heeft men een citroen in haar cola gedaan. Toch geen probleem, even omkeren om hem eruit te krijgen. Ja Claudia, maar ijsbloksje smelten, heel haar tafel nat! Ze is toch niet blond?!
Even later komt het eten. Lekker gamba's voor Corina, een pannetje mosselen voor mij, en de kinderen? Friet en een hamburger! Hoezo tapas?
Claudia vraagt: "Wat zijn nu eigenlijk tapas?", waar op ik zeg: "Delicatesses". Ik had beter niets kunnen zeggen, want ze vraagt: "Delica-wattes?" Ja, leg dat maar eens uit!
Tijdens het winkelen hebben mijn dochters mooie haarklemmen gekocht. Ik moet van Claudia deze op de foto zetten, met alle lichtjes op de achtergrond. Ik weet niet of dit gaat lukken, Claudia! Wat vinden jullie? (Claudia en een haarspeld? moet niet gekker worden!)
Het wordt langzaam tijd om terug te gaan. We besluiten om te lopen over de boulevard. Langs de palmbomen en de fontijnen.
Op de boulevard is ook een marktje met allerlei spullen. Deze zijn langzaam aan aan het sluiten als wij langskomen. Alleen met klitteband wordt de tent gesloten. Daags erna hoor ik dat er continu 2 man aan bewaking lopen. Ik dacht al! (helaas vergeten foto van te maken).
Na de markt komen we langs wat ijswinkels. Tja, die kunnen de kinderen natuurlijk niet laten schieten!
Ondanks dat het een tippel is van zo'n half uur. Het is inmiddels al middernacht als we de drogisterij langskomen. Deze hebben van die mooie uithangborden met de tijd en de temperatuur. Wat blijkt? Het is al 24:00 uur, en nog steeds 24 graden! (sorry thuisblijvers!). Zodoende schiet het lekker op, en al snel komen we bij Cafe Central, waar we over moeten steken naar de camping. En tot onze verbazing zitten daar Mark, Mandy, Rietje en Hennie. Gelukkig: Mark en Mandy vliegen morgen naar huis, en hebben we toch nog de gelegenheid om afscheid te nemen. We wensen ze een prettige reis naar huis, en steken over naar de camping. Het is al na 12u en dan is de camping gesloten voor verkeer. Toch is er gesteggel voor 2 wagens: Eén wil er nog op, en een ander wil er nog af. Helaas! de paaltjes zijn al omhoog, morgen beter!
Eenmaal terug op onze plek nemen we nog een afzakkertje en babbelen nog wat. He? het is al 1:30 uur. Wat vliegt de tijd! Snel naar bed toe dames! En de schrijver ook...