Spanje, Sanguli Salou 2012
Van 11 juli t/m 10 augustus 2012
Terugreis, 9 en 10 Augustus
Goh, wat heb ik vannacht slecht geslapen. Allereerst was het heet gisteren, en het koelde nauwelijks af. Daarbij speelde de spanning voor de terugreis ook wellicht mee. En tot slot sliepen de kinderen nu ook in de caravan, en was onze Claudia echt een draaitol. Telkens als ik dreigde in slaap te vallen, draaide zij zich met veel kabaal om, en was ik weer wakker. Enfin: Ik heb het nog 2:00 uur zien worden!
Om 6:00 uur gaat de wekker, en Corina en ik springen er direct uit: We willen het liefst stipt 7:00 uur van de camping afrijden. Ik ga mezelf snel even opfrissen, en als ik terugkom zijn de kinderen al op, en loopt de koffie te pruttelen. De laatste spullen in de caravan, aankoppelen, en 1 minuut voor 7 zijn we startklaar.
Net na 7:00 uur rijden we van de camping. De reis gaat heel voorspoedig. Patrick en Angela vertrekken ongeveer om 8:00 uur. Alleen rijden zij zonder caravan, en gaan dus een stuk sneller. Na zo'n 2,5 uur komen ze luid toeterend en zwaaiend voorbij.
Hoe verder we bij de grens komen, hoe zwarter het wordt. Zoals jullie hebben kunnen lezen heeft er een heftige bosbrand gewoed in dit gebied. We zien hier nu de gevolgen van. Het lijkt wel een maanlandschap, alles zwart. Met heel verwonderlijk af en toe een groen boompje er midden tussen in! En het heeft echt tot aan de snelweg gebrand. Vandaar dat deze afgesloten is geweest. Gelukkig hebben ze het nu geblust, en kunnen wij gewoon doorrijden.
om 10:15 uur komen we bij de Spaans - Franse grens. Hier maken we onze eerste stop. Zo wordt hier nog even goedkoop getankt (€1,42 per liter!). Ook even voor de zekerheid alle banden op spanning brengen. Na een korte stop gaan we verder, en steken bij Perpignan de grens over.
Tussen Perpignan - Narbonne kan er af en toe een vreselijke zijwind staan. Vandaag is dit gelukkig niet het geval, het is bijna windstil. Ja, tot aan Montilimar. Waar ik het minst verwacht waait het verschrikkelijk, en moet ik geregeld mijn gas terugnemen tot onder de 80 km/u. We maken hier dan ook nog een extra stop om wat eten te halen.
Hierbij komt een man naar mij toe, die aan de kentekenplaten ziet dat ik Nederlander ben. Of ik een slang bij heb van 1 meter of zo, hij heeft verkeerd getankt. Ik biedt hem een gasslang aan, haal de regelaar er maar af. Maar die is te kort. Helaas kan ik hem niet helpen
We vervolgen onze weg. De dames merken niet veel van de zijwind: Zij liggen allemaal weer in dromenland. Ach, het beste wat je kunt doen op zo'n lange reis!
Rond 16:00u komen we bij Lyon. Hier is het altijd druk. Toch rijdt het nog zachtjes door. Binnen 15 min zijn we door Lyon heen, niet slecht. Bij Lyon moet je door een aantal tunnels. Ik zeg tegen Corina: "Hmm, weer problemen met de navigatie, is ie weer zijn GPS kwijt". Corina kijkt verschrikt om, en het duurt toch zeker een paar tellen voor ze in de gaten heeft dat je in een tunnel geen GPS ontvangst hebt!
Gezien de ervaring van het eerste jaar, waarbij mijn rem bleef hangen in Lyon en de rook van de remschijven kwam, is het altijd een opluchting als we weer door Lyon zijn, en lasten een korte extra stop in.
En niet alleen om de benen te strekken: Corina is door haar sigaretten heen, paniek! "Ik had toch nog een pakje?". Deze wordt niet gevonden in haar hutkoffer, dus snel de caravan in voor een nieuw pakje. Later vindt ze het missende pakje in het middenconsole.
Het is nog vroeg, en ik ben nog niet moe van het rijden. We beslissen om door te rijden naar camping Municipal in Dijon. Daar komen we zo'n 2,5 uur later aan. Er staat een Nederlander te zwaaien dat ik hem maar voorbij moet rijden. Ik draai mijn raampje open, en hij vraagt of we gereserveerd hebben. De camping zit helemaal vol, en heeft zelfs geen plek voor hem, terwijl hij met stukken staat. Maar er zijn inmiddels een aantal campers achter mij aangesloten, en ik kan niet meer achteruit.
Dus ik naar binnen met de vraag of de slagboom open mag, zodat ik om de receptie heen kan rijden. "Je geeft ons geen andere keuze", antwoord de opgefokte Fransman, en opent de slagboom. Voor de slagboom naar buiten zet ik de wagen aan de kant, en willen even zoeken naar een andere camping. Maar daar komt deze hittepetit weer aan: "Vite, Vite", dat we weg moeten. Ik kan er net uit, langs de wachtende campers, en rij waar ik vandaan kom. Maar nu zit ik aan de verkeerde kant van de weg, ik had onder het viaduct door gemoeten om terug te rijden. Nu kom ik dwars door de binnenstad van Dijon. Op een gegeven moment sta ik op een heuveltje voor het stoplicht als een klein autootje vlak achter me gaat staan. Het stoplicht springt op groen, en ik vertrek met slippende banden, om maar niet achteruit te rijden. "Papa doet Alonso na", zegt Claudia. Na een spannende rit vinden we eindelijk weer de route-du-soleil.
We stoppen bij de eerste de beste "Aire", om te kijken waar we nu naar toe moeten. Het is inmiddels al 19:45 uur, en straks wordt het donker. Dan maar naar de camping van 2 jaar geleden, camping Sapins, een half uurtje rijden. Eten was daar niet best, maar de camping was verder wel aardig. Daar komen we zo'n half uur later aan. Maar alles is vervallen, en er hangt een ketting met een bord "Ferme". Oei, en nu? Ik zoek op mijn navigatie in de POI's naar de dichtstbijzijnde camping: 11km verderop. Dan daar maar naar toe.
De navigatie zegt na een kilometer of 2: "Hier linksaf". "Moeten we hier in?". Het is smaller dan de polderweg achter het JBZ ziekenhuis naar Cromvoirt, en loopt telkens heel stijl op en af. Het is een hele mooie weg, maar we hebben er nu geen ogen voor. (en helaas dus ook geen foto). De stress is al erg hoog, en dan gaat ook nog de telefoon. Mijn moeder, of we al op een camping staan. Sorry Ma, maar ik heb mijn navigatie nodig, en druk ze weg. Ze begreep al aan mijn stem dat het niet goed ging.
Het is al bijna 20:30 uur als we bij een camping in het dorpje Selongy aankomen. Ik loop naar de receptie en bid naar de vrouw: "Une place pour le nuite, sil-vous-plait". En ze knikt ja! Wat een opluchting. En met stroom maar €20,00 perfect!
We kunnen zelf een plekje uitzoeken. Andere Nederlanders wijzen ons de weg. Deze mensen in de camper, Rotterdammers, zien goed dat wij erg opgelucht zijn. "Jij lust wel een pilsje", zegt de man in onvervalst Rotterdams en trekt er een open. Oh, wat smaakt die goed! De rest krijgt ook wat te drinken.
Hierna moeten we toch even opschieten, want het begint nu serieus donker te worden. Dus pootjes uit, stroom erop, koelkast, tafels en stoelen eruit.
En het is wel weer ideaal: We hoeven de caravan niet eens af te koppelen!, we kunnen morgen zo wegrijden!
Niet veel later komt er toch nog een Nederlander de camping oprijden. Wat schetst onze verbazing: Het is de Nederlander die met stukken bij Dijon stond. Heeft het nog net gered. Zijn caravan zit helemaal onder de olie! En ze hadden ook al een lekke band gehad, en na het verwisselen bij achteruit rijden tegen een andere auto aangezeten! Hoeveel pech kun je hebben? Ik zou gillend gek geworden zijn, maar hij blijft er opvallend rustig onder.
Er is geen mogelijkheid tot eten bij de camping. Maar bij de receptie stonden folders voor een restaurant in het dorp, en van een paar take-away zaken. Deze leveren ook af bij de camping. We maken een keuze, en ik ga bestellen. Met half frans, spaans, engels, lukt het toch om alles duidelijk te maken. Een half uur later komt er een busje aan de poort. En alles klopt! De friet is wel al lauw maar we lusten inmiddels wel wat.
En de hamburgers zijn zeker geen megaburgers: Klein! Maar dat mag de pret niet drukken. We hebben een slaapplaats, en we hebben te eten!
Ineens beseffen we dat we helemaal geen drinkwater hebben. En hier is niets meer open. Ik vraag aan mijn achterburen of zij water kunnen missen. Zij hebben een camper, en een tank met water. "Kom maar met je koffiepotje", en schenkt hem vol. De achterburen hadden het ook opgevangen, en komen met een 2 liter fles: Ze hadden er toch nog 4 over, en willen er zelfs niets voor hebben. Wij gelukkig! En de Rotterdammers zeggen gelijk: "Dat doen die Fransen niet!". Dat is toch campinglife, niet? Elkaar helpen. Was het maar ook zo in het normale leven.
We dobbelen nog wat, het vakantie spelletje kastje 24.
Inmiddels zijn wel al warme kleren tevoorschijn gehaald. Ik mag er van de dames alleen geen foto van maken: "Voor schut!!". De lucht is ook helemaal open, en er staat een schitterende sterrenhemel. Ik kijk dan ook meer naar boven, dan naar de dobbelstenen. Op een gegeven moment ga ik de caravan in. Ik kom naar buiten met een joggingbroek aan. "Ook koud?", vraagt Corina. "Nee ik wordt helemaal lekgestoken hier!". Niet meegemaakt in Spanje.
Rond 22:30 uur is Claudia helemaal op, en gaat uit haarzelf naar bed. Ik ben nog niet moe. Dacht ik. Want op een gegeven moment vraag ik aan Corina of we nu eigenlijk al voorbij Dijon zijn. Zegt Corina: "We zijn er letterlijk dwars doorheen gekomen!". Oei, da's waar, hoe kon ik dat vergeten? Wordt tijd om te gaan slapen. En iets over 23:00 uur liggen we allemaal te slapen.
Rond 6:00 uur gaat de wekker. "Nog één keer, alles staat toch al klaar", zegt Corina. Maar ik ben rusteloos, ik wil eruit. Dus ga mezelf opfrissen. Ik zie dat de poort niet is dichtgeweest. Je kunt er dus zo op en af wanneer je maar wil. Toch respecteren we de rust tussen 22:00 uur en 7:00 uur, en rijden er pas om 7:00 uur af.
Wanneer ik terugkom, zitten de kinderen al in de wagen. "Kom op, pap!", die willen naar huis!
Maar Corina heeft nog een bakkie voor me ingeschonken, en het is nog geen 7:00 uur. Dus rustig aan.
Nog snel even opruimen, stroom eraf, en pootjes indraaien, en precies om 7:00 uur rijden we de camping af. Het is fris , volgens de thermometer in de wagen is het maar 11 graden, en de climate control is zelfs aan het verwarmen! We rijden naar de toerit van de Route-du-Soleil, en wat blijkt: We hebben een groot rondje gereden. We herkennen de afslag, en verderop zien we de gesloten camping liggen.
Het is een mooi plaatje zo 's-ochtends in Frankrijk
Bij het eerste de beste tankstation wordt even gestopt. Allereerst om wat ontbijt te halen, en anderzijds om bij te tanken: Ik kan 316 km halen, en Luxemburg is nog 306 km... Ik mag het van Corina niet proberen, flauw he?
Het is heel erg rustig, en de dames zijn alweer snel naar dromenland vertrokken.
Een paar uur later komen we al in de buurt van Luxemburg. Hier zeg ik tegen Corina: "Hebben we toch nog een tankprobleem". Ze kijkt verschrikt om. "Ja", zeg ik, "Toch 10 liter teveel getankt!". Het is dat ik achter het stuur zit, anders had ze me wat gedaan! En rond 10:30 komen we aan bij Luxemburg.
Natuurlijk wordt hier de tank volgegooid. Enerzijds omdat maar €1,39 per liter kost, en anderzijds omdat we tot aan Maastricht geen tankstation meer tegenkomen. We maken hier gelijk een langere stop. De dames gaan naar het toilet.
Ze hebben gelijk inkopen gedaan voor onderweg en thuis... Chips natuurlijk! En drinken voor onderweg. Ik zie een servicepunt voor de campers en denk bij mezelf: "De dames zijn net geweest, laat ik hier nog even het chemisch toilet legen en omspoelen.
Nou, het legen gaat wel, maar omspoelen is er niet bij. Er komt geen druppel water uit. Ik nog zoeken of er ergens geld in moet, maar nee hoor, hij doet gewoon niks. Corina ligt in een deuk!
Na een half uurtje rijden we verder. En Corina is al een paar keer door de mand gevallen met haar "Ik slaap bijna nooit!". Nou, nog één keer bewijs dat ze zelfs op de laatste 4 uur ook weer "bijna" niet sliep!
Ook dit laatste stuk gaat erg voorspoedig en we rijden Nederland in. Tja, en waar we de hele reis nog niks hebben meegemaakt, komen we nu bij Maastricht: Werkzaamheden en file! Hier rijden we 13:30 uur in. Mijn navigatie zegt dat het maar 3 km is, en dat de vertraging zo'n 8 minuten bedraagd. Die kan dus ook gelijk de kliko in, want het duurt 50 minuten voordat we weer kunnen rijden!
Tijdens de file hebben we weer internet, we zijn weer in Nederland. Ineens een vreugdekreet van Jessica: "Ping doet het weer". Ze had haar toestel kapot, en net voor de vakantie een nieuwe gekregen. Alles deed het, behalve BlackBerry Ping. Kregen we niet aan de gang. Nu kreeg ze ineens de melding "Registreren op netwerk", en doet ie het weer! Maar goed dat we hem nog niet opnieuw hebben opgestuurd! Merkt Claudia droog op: "Moest je wel even voor op en neer naar Spanje!". Waar haalt ze ze toch vandaan, we liggen dubbel. Maar het geluk van Jessica kan niet op, en zoekt gelijk contact met al haar vrienden en vriendinnen.
Claudia kijkt een beetje naar het andere verkeer. Ze schiet opeens in de slappe lach. "Wat is er schatje". "Ja daar, een Duitse herder uit een Duitse auto". Apart gevoel voor humor, maar haar lach werkt wel aanstekelijk.
Vanaf Maastricht komen we geen problemen meer tegen, en om 15:30 rijden we ons vertrouwd Den Bosch weer in. En nog geen 10 minuten later rijden we luid toeterend de Ieperstraat in... "Bestemming bereikt": Het mooiste wat we vandaag hebben gehoord! De deur gaat open en de kinderen vliegen de auto uit. Gelijk naar oma Toos.
Nog een extra knuffel van Jessica bij oma, die heeft ze zo gemist sinds oma Els op bezoek was geweest in Salou.
En opa Jan natuurlijk ook. Ze kan haar tranen even niet bedwingen!
Corina omhelst ook haar moeder, en bij Jan beseft ze dat zij nu het fototoestel in haar handen heeft. Ze heeft goed van me geleerd, want terwijl ze moeite heeft om haar tranen te bedwingen maakt ze zelf een foto van haar en Jan!
Mijn moeder heeft haar auto op onze plek gezet om voor ons plaats te reserveren. Zij zet gelijk haar auto weg, en hierdoor hebben we helaas geen foto's van haar. Sorry, mam!
Na 4 weken uit eten, bakplaat en friet, hebben we nu wel weer zin in een echte Hollandse aardappel en groente. Het wordt bijna een traditie dat oma Toos voor ons een maaltijd klaar heeft staan. Rond 17:00 uur schuiven we dan ook allemaal aan tafel.
Oh, wat is dit toch lekker na al die friet! Gewoon boontjes, êrrepels en vlees, heerlijk!
Na het eten begint Jessica spontaan met uitladen van de caravan. "Wacht nog even, even ons eten laten zakken!". Maar nee hoor ze komt met wasmanden vol naar binnen. Ja, voornamelijk haar eigen spullen. Ze wil gelijk weer weg, naar al haar vriendinnen die ze zo lang heeft moeten missen!
Niet veel later laden we gezamelijk de caravan uit. Corina in de caravan, Jan brengt het tot aan de trap, ik breng het naar zolder, en kom met lege wasmanden weer terug. Zo is binnen no-time de caravan helemaal leeg. (En op zolder kun je je kont niet meer draaien!).
Tegen 21:00 uur gaan Jan en Toos naar huis. Ook mijn moeder gaat het hoekje om... naar haar eigen huis. Ik pak nog "even" de laptop om te werken aan de één-na-laatste dag. Tot rond middernacht Corina zegt: "Duurt het nog lang? Ik wil naar bed!". Ik schrik van de tijd, en ruim snel op. Morgen verder. Helaas, onze vakantie zit er weer op. We kijken nu al uit naar Sanguli Salou 2013! Wellicht dat onze verrichtingen dan weer zo te volgen zijn.
Tot volgend jaar!!