Spanje, Sanguli Salou 2012
Van 11 juli t/m 10 augustus 2012
Dag 29, Woensdag 8 Augustus
Vandaag alweer de laatste dag. Dat betekent opruimen! We hebben de wekker om 7:00 uur staan, maar degenen die ons kennen, weet dat we hem nog wel een paar keer laten snoozen. Als we eruit komen, zijn Angela en Patrick al druk bezig.
Het is een grote puinhoop!
Wij gaan ook snel aan de gang!
Corina is aan de achterkant bezig met de zijflap schoon te maken.
Het is al goed warm, en we stoppen geregeld voor bakkie koffie.
Ook bij ons gaat het voorspoedig, en ik kan al het dak beginnen. Achter mij kun je zien dat Angela en Patrick ook al aardig opschieten!
Zij kunnen het doek er al afhalen
Op naar de schone vloer om hem op te vouwen
Patrick loopt zo snel door dat letterlijk haar broek ervan af zakt!
Patrick en Angela zijn inmiddels de achterbak aan het uitmesten, en komen nog een hoop ongebruikte artikelen tegen. Deze gaan de caravan in voor volgend jaar. Even een foto maken, zodat ze weet wat ze volgend jaar niet hoeft mee te nemen!
Corina is inmiddels al aan de koelkast bezig.
Waar Pat en Angela op een lekker beschutte plek staan, staan wij in de volle zon. Het zweet gutst van mijn hoofd. Ik zoek en vind een oplossing!
Pat heeft inmiddels Fred en Mieke gehaald, en Diana en Henk zijn ook aangeschoven bij het ontbijt. Het is een gezellige drukte!
Bij ons schiet het lekker op. We gooien met een paar man de caravan om, zodat ik hem morgen zo aan kan pikken. Het is 12:00 uur, dat hebben we niet slecht gedaan.
We vragen of we Patrick en Angela nog kunnen helpen, maar deze zijn ook bijna zo ver. "Gaan jullie maar alvast naar het strand, wij komen zo". Zo gezegd, zo gedaan, dus snel omkleden, karretje volladen, en op naar het strand.
Hier komen we om 12:45 uur aan. Fred, Mieke en de kinderen zijn hier al. Fred biedt me gelijk een biertje aan. (niet goed te zien op de foto). Deze neem ik graag aan, maar eerst snel de spullen opzetten, en dan: Een verfrissende plons in de zee. Het lijkt wel de heetste dag van de hele vakantie, maar sowieso na het harde werk is het heerlijk afkoelen!! En dan het genot van een ijskoude cervesa! Bedankt Fred, jij wist wat deze man nodig had!
De kinderen hebben de smaak te pakken: Iets over enen gaan ze weer op de banaan. Dus snel het veiligheidsspul aan, en op naar die banaan.
Ze raken er al aardig bedreven in, en in no-time zitten ze erop. Nog even zwaaien naar papa, en weg zijn ze! (hopelijk duurt de pret nu langer dan de vorige keer!)
De boot geeft gas, en weg zijn ze! De een staat, de ander springt: Ze zijn duidelijk meer ervaren dan de vorige keren.
We hebben het nu al een paar keer gezien, dus ik loop terug naar onze plek. Daar is inmiddels iedereen al aangekomen. Het is vandaag de laatste keer met de hele groep op het strand. Het lijkt een normale dag, maar je voelt toch een bepaald gevoel. Iedereen weet het, na vandaag is het afgelopen!
Vanaf onze plek zien we de kids langskomen op de banaan. Buiten de keren dat ze eraf gegooid worden (als de kapitein dat wil, gaat de banaan gewoon om), zijn ze zo aan het rotzooien, dat ie ook spontaan omgaat. Misschien worden ze iets té vrij?
Niet veel later komen ze weer aangevaren. Deze keer heeft de boot het gehouden.
Ze hebben het zichtbaar naar hun zin gehad.
Het voordeel van foto's nemen, is dat de tijd erbij staat. Zo kan ik uit de foto's opmaken dat van start tot eind precies 12 minuten zit. En dat 4 tot 8 personen per keer á €8,00 : Leuke inkomsten!
De allerkleinsten konden niet mee op de banaan. Dus worden deze getrakteerd op een rit met de waterfiets. Kom!
Nu kunnen er veel meer kinderen op zo'n waterfiets, maar ze kunnen niet allemaal mee. Het wordt even steggelen bij de balie hoeveel er mee mogen, en wie er dan niet mee gaan. Zo gaat onze Jessica ipv Angela van Rob, want zij kan fietsen, en offert Claudia zich op omdat zij zojuist al op de banaan is geweest.
Snel duwen ze de waterfiets in het water.
Eenmaal wat dieper in het water klimmen ze er allemaal op. Gelukkig staan er geen wilde golven, want het is zo al moeilijk genoeg.
En eenmaal als alles erop zit: Trappen! (Dat is vermoeiender dan je denkt!)
Zoals gezegd heeft Claudia zichzelf opgeofferd. Zij gaat verder met de iPad. Vóór de vakantie heeft ze een draadloze speaker gekocht. Deze wou ze op het strand gebruiken, maar daar is nog niets van gekomen. Nu, de laatste dag, heeft deze meegenomen naar het strand. Even koppelen met haar telefoon, en even later hebben we lekkere vakantiemuziek zoals "Tacata" en "Ai se eu te pego". Had dat maar eerder gedaan Claudia! Leuk.
Diana en Henk willen niet tot morgen wachten, zij rijden al na het avondeten aan. Henk rijdt het eerste gedeelte, dus deze keer slaapt hij met een reden!
Vanaf onze plek kunnen we nu de waterfiets zien. De kids hebben de grootste lol op de waterfiets.
Het strand van Salou wordt goed schoongehouden. Zo wordt het zand (bijna) iedere dag gezeeft, en lopen er overdag continu vuilnismannen rond die het vuil van de badgasten ophaalt. En deze kennen ook al hun Hollands: "Holle bolle Gijs", "Papier hier", "Efteling", lopen ze rond. De kinderen vinden het natuurlijk schitterend en gooien graag het balletje voor hem op!
Claudia zit nu alleen, maar weet zich goed te vermaken: iPad en muziek, koelbox bij de hand. Gaat het zo, schatje?
Het is vandaag gruwelijk warm. Bijna alles ligt voor pampus. Het is ook geen weer om ook maar iets te doen! En voor de meesten was het ook al een vermoeiende dag vanaf vanochtend 7 uur, met dat opruimen!
Corina en ik zijn vandaag de enige met een koelbox (Patrick heeft alles al opgeruimd), maar ja, met zoveel man zijn we zo door het bier heen. Fred gaat wat (gekoeld) inkopen doen, en Mieke vraagt of ie een broodje mee wil nemen. Fred komt terug. Met drank (niet alleen bier hoor). Dit wordt bij ons in de koelbox gestopt. Het past net (niet!).
Hij heeft ook aan Mieke gedacht en een broodje meegenomen. Nu hebben ze bij MichaelAngelo's altijd lekkere broodjes, maar nu zijn ze er al helemaal doorheen. Hij heeft alleen nog een droog stokbroodje voor haar! Smaakt het, Mieke?
Nikki had nog wel "geluk". Ze had nog een chocolade broodje. Dat gaat heel goed met 33 graden, of niet Nikki?
Daan had ook een snoepje gehad, en daar was niks aan te zien... Totdat ze haar tong uitsteekt. Wow!
Alleen op Patrick na is iedereen er overeens dat dit toch wel de warmste dag tot nu toe is. Zo zijn de meesten geregeld in het water te vinden voor wat afkoeling. (De laatste keer bijna de hele groep in het water?)
Stipt om 16:00 uur komt de vaste masseuze van Corina weer langs. Ja, die weet inmiddels haar vaste klantjes wel te vinden. Ik dacht dat gisteren de laatste keer was, maar nee dus... Nóg een keer! Haal die grijns van je gezicht, Katrientje!
Daantje, David en Nikki hebben inmiddels een mooie zandsculptuur gemaakt.
We willen met z'n allen voor de laatste keer deze vakantie nog één keer samen uit gaan eten. Gisteren was goed bevallen, dus het wordt weer het Kebab House. We spreken om 18:00 uur af omdat Henk en Diana vanavond vroeg willen vertrekken. Dan kunnen we dus niet te laat van het strand af. Rond 16:30 wordt het dan ook opruimen. Voor de laatste keer, snif!
Als we van het strand aflopen, draait Jessica zich nog een keer om en zegt sip: "Doei strand, tot volgend jaar!". Toch ook besef dat het nu afgelopen is?
Wij zijn om 17:00 uur terug op onze geïmproviseerde plek. Dus hebben we nog geen uur om op te frissen. Dat wordt haasten. Maar om 17:45 uur zitten we helemaal opgefrist klaar. Alles staat al klaar voor vertrek. Angela en Patrick leggen nog de laatste hand aan hun caravan. Deze wordt helemaal klaargezet voor de stalling hier in Spanje. Dat vergt natuurlijk wat meer werk dan bij ons. Wij kunnen dat allemaal thuis doen.
Maar iets voor 18:00 uur gaat ook daar de deur dicht: Klaar!
Gezamelijk lopen we naar beneden. Ik spurt verder om nog een foto te maken. Maar ze halen hetzelfde geintje met mij uit als vorig jaar. Telkens als ik een foto wou nemen, draaiden ze de rug naar mij toe. Leuk hoor!
Maar ik ben niet voor één gat te vangen. Alleen Daantje is de 2e keer snel genoeg!
In het Kebab House nemen we allemaal plek aan tafel. Ik draai me om, en denk: "Wat zie ik nu?". Eerst denk ik dat Michelle een vis in haar handen heeft. Maar nee, het is d'r eigen haar!
En aangestoken door Michelle doet Nikki haar ook na. Wat blijkt: Er zit zoveel zout in hun haar, dat het zo stijf is, dat ze het recht in de lucht kunnen steken. Tja, er was voor Angela geen tijd meer om ze vóór het eten in bad te doen. Het is ze voor deze keer vergeven, niet dan?
Na wat geschuifel zit iedereen aan tafel: Alle kinderen aan de ene kant, en de ouderen aan de andere kant. Kunnen we allemaal op niveau praten, niet dan?
Ik probeer in mijn best Spaans het menu te bestellen. Maar het wil maar niet lukken. "Verstaat dat mens geen Spaans of zo?", denk ik nog? Het zijn tenslotte Pakistaniërs. Maar ja, als je 63 uitspreekt als soixante y tres, (ipv sesenta y tres), praat je Frans en Spaans door elkaar! (Dank je, Rob, voor het verbeteren!). Als ze eenmaal de complete bestelling heeft, is het wachten.
Niet veel later komt het eten door, en de kinderen beginnen weer lekker te eten.
En de ouderen natuurlijk ook. Het is weer heerlijk, en overdadig! Behoorlijke concurrentie voor Nieks, wij weten wel waar we voortaan gaan eten!
Angela heeft Lasagna besteld. Het borrelt en pruttelt nog als het op tafel wordt gezet. Ze kijkt zelf ook bedenkelijk. Toch eten voor een draakje?
Direct na het eten smaakt een sigaretje toch het best. Aangezien we binnen zitten, moeten we daarvoor naar buiten. Maar we zitten niet alleen hoor, de kids komen er al snel bij zitten. Het is ook zo warm binnen!
Na het eten gaan we terug naar de plek. Maar eerst voor de laatste keer langs de super voor de terugreis. Als je binnen komt, kom je als eerste langs het rek met snoep. We staan dus gelijk al stil!
Niet veel later hebben we alle benodigdheden, en komen we aan op onze plek. Daar staat de caravan van Pat en Angela al klaar om weggebracht te worden. Zij blijven nog één nacht bij Fred en Mieke, deze hebben nog slaapplaats genoeg. De rest blijft nog even op onze plek totdat Patrick en Fred terug zijn.
Iets voor 20:00 uur gaan Henk en Diana weg. Het eerste afscheid. "Bedankt voor alle gezelligheid!, en zien jullie weer in Nederland, prettige reis!". Niet zonder emotie natuurlijk!
Net voor 21:00 uur zijn Patrick en Fred alweer terug. Dat hebben ze snel gedaan. Er wordt wat koffie gedronken, en wat wij nog verder in ons (inmiddels beperkt) assortiment hebben.
En dan wordt het toch echt tijd voor afscheid. Zoals gezegd blijven Patrick en Angela nog één nacht bij Fred en Mieke in het hotel, dus wij blijven als enige achter op Sanguli. Dit is het echte afscheid voor Spanje 2012. En als je zo weken met elkaar bent omgegaan, valt het niet mee.
Nikki heeft het er het moeilijkst mee. (of laat het als enige blijken?)
Ook onze Jessica heeft het er zichtbaar moeilijk mee. "We zien elkaar toch weer in Nederland?", zeg ik, maar het helpt weinig!
Dan zijn ze zo ver om te gaan...
Of toch niet? Nóg een knuffel! Ocherm Nikki, we zien elkaar binnenkort toch weer? Snel weer afspreken in Nederland.
Eenmaal een beetje bijgekomen gaat de ene helft lopen, en de andere helft met de auto. Vergeet Nikki niet! Of blijft ze bij ons? Nee, tuurlijk niet, snel de auto in!
Hierna probeer ik deze dag nog zover mogelijk in de computer te zetten. Corina en Jessica zijn nog even naar beneden om te kijken wat er langs het strand nog te kopen is. Het zit ons beiden niet mee: Bij mij scheidt de computer ermee uit doordat de accu helemaal op is, en de dames zijn al ook al snel terug. Er is een razia op het strand geweest door de politie van Salou én Cambrils: Geen verkoper meer te vinden. Ze hebben nog wel op de valreep wat souvenirs gekocht in een van de winkeltjes voor enkele thuisblijvers.
We drinken nog wat op de plek, maar zo is er niets aan: Alles is al ingepakt, en we zitten er zo wel heel kaal maar vooral eenzaam bij!
We duiken de caravan in, en hebben daar nog een aantal vergeten klusjes. Zo wordt het uiteindelijk toch nog (te) laat. Pas na 23:30 uur gaan we echt naar bed. Beetje laat als morgen om 6:00 uur de wekker gaat. Snel slapen!