Spanje, Sanguli Salou 2012
Van 11 juli t/m 10 augustus 2012
Dag 16, donderdag 23 juli
Vandaag gaat mijn moeder naar huis. Ik moet al om 7:00 uur van de camping af. Wellicht door de onderbewuste spanning dat ik op tijd wakker moet zijn, ben ik al voor de wekker wakker. We hebben alle tijd nodig, en precies om 7:00 uur rij ik de camping af. Vijf minuten later ben ik bij hotel Augustus. Daar zit mijn moeder al klaar. Net buiten Salou staat een politie controle. Ik besef me ineens dat ik geen paspoort én geen autopapieren bij me heb. Gelukkig mag ik doorrijden. Ze zullen wel gedacht hebben: Nederlandse nummerplaat, zo vroeg, en een dame erbij: Dat is natuurlijk een Hollander die naar de luchthaven moet! Zo, dat was barriere 1. De rit gaat voorspoedig en om 7:25u parkeer ik al op Reus Airport.
Ik probeer de auto zo dicht mogelijk bij de ingang te parkeren... Maar ik vergis me in de aankomst en de vertrekhal! Nou is Reus niet zo groot, maar voor ons moeder is het toch een hele tippel!
Dus even bijkomen op een bankje. En gelijk een sigaret, want dat kan straks niet meer voor 2 uur.
Ik breng ze naar de security, en is het voor ons tijd om afscheid te nemen. Natuurlijk bedank ik haar voor de afgelopen week, en geef haar een paar dikke knuffels en kusjes. "Tot over 2 weken!". Natuurlijk kan ik hier zelf geen foto's van maken!
Nu komt het spannenste gedeelte: Door de security! Zoals jullie een week geleden hebben kunnen lezen heb ik met mijn stomme kop haar roepnaam op het ticket laten zetten. Op de heenreis had ze hier problemen mee. Gelukkig is het hier geen probleem: De security kijkt alleen naar haar ticket, ze hoeven helemaal geen paspoort te zien! Om 7:33 uur is ze door de bewaking en begint het wachten op het vertrek.
Tijdens de rit heeft mijn moeder laten vallen dat ze het grootste probleem heeft dat ze straks in een leeg huis terugkomt. Wat ze toen niet kon weten, was dat wij tante Cor geregeld hadden om haar op te vangen. Komt ze niet in een leeg huis thuis!
Ik rij terug naar de camping, en kom daar alweer om 7:50 uur aan, tot grote verbazing van Corina. "Nu al terug?" De dames zijn inmiddels al wakker, wij gaan vandaag met het gezin van Remco naar Montserrat. Een mooi klooster op een mooie berg. Wij vertrekken we om 9:15 uur. Om 9:20 uur rijden we op de snelweg, en zien een vliegtuig vertrekken. Nu vertrekken er geen 2 toestellen binnen een kwartier, dus dat moet ons moeder zijn. Effe stressen, waar is het fototoestel? Claudia maakt snel een foto met haar telefoon! Niet zo scherp, maar we hebben ze!
De rit naar Montserrat gaat heel voorspoedig. Eerst 3 kwartier snelweg richting Barcelona, gevolgd door een slingerende, mooie weg, de berg op. En om 10:30 uur komen we daar al aan.
De familie Timmermans is op alles voorbereid, en Lies schenkt een lekker bakkie koffie in. Niet veel later gaan we eens kijken wat de dag ons gaat brengen.
Waar moeten we heen dames?
De eerste indruk is al aardig!
Wij zijn naar boven gereden, maar je kunt ook met een kabelbaan. Nou, Cees had het voorgesteld, maar mama en Claudia zeiden gelijk al:"Als het niet hoeft, dan liever gewoon op de grond!" Zien jullie ons al hangen in dat gele bakkie? Ze hadden alle twee op de bodem gelegen!
Het eerste wat we zien, is de commercie. Tig verschillende soorten honing. Wel jammer, maar wellicht noodzakelijk?
Vanaf beneden kun je met de auto, zoals wij, met de kabelbaan, of met de trein.
We lopen nu echt Montserrat binnen, en het is er schitterend!
Ook de rotsen zijn heel apart, het lijken wel poppetjes die speciaal zijn uitgehouwen, maar het is puur natuur.
We gaan met het treintje naar boven. Deze gaat steil tegen de helling op! Daarvoor heeft de trein ook wel een heel aparte vorm. Cees probeert Corina nog op te jutten: "Hoe verder je komt, hoe meer hij begint te kraken", maar ze houdt zich groot!
Het is een rustige tocht naar boven. Eenmaal boven maak ik ter geruststelling nog een foto van de kabels die ons moeten houden.
Als we het aankomsthuisje uitlopen, zien we ook de motoren die ons naar boven brengen: Indrukwekkend!
We kunnen naar een panorama plateau net boven het aankomsthuisje. Vanaf hier hebben we een mooi uitzicht over het klooster van Montserrat,
Vanaf hier lopen we verder naar boven. Het is hier werkelijk schitterend! "Niet verder naar achteren!", is Corina ongerust. Eén meter naar achteren betekend tig meter naar beneden!
Vanaf hier is ook goed de snelweg te zien waarover we zijn gekomen. Hmm, toch een eind geklommen!
Op borden wordt de route aangegeven. "Claudia, niet voorbij die paal!", mama heeft het er niet op!
We vervolgen onze weg naar boven. Wat gaat dit ons brengen?
Maar wat een uitzicht hier! Mooi plaatje met Claudia.
We komen een wegwijzer tegen. Jordy ziet een route van 10 minuten, en slaat een pad in. En Cees zegt nog: "Als je iets spectaculairs wil meemaken, moet je hier ingaan". Ok, doen we dat toch!
De trappen worden afgewisseld door alleen stenen die we als trappetje moeten gebruiken.
En het gaat steil omhoog, dus moet er ook af en toe gerust worden!
Jessica en Remco voeren de leiding, waar blijven jullie nou? Ja, daag!
En het wordt stijler en stijler. Oma Toos krijgt de zenuwen als ze dit ziet!
We moeten af en toe rustmomenten inbouwen, de dames kunnen niet meer! En wat we vergeten zijn? Drinken! Iedereen zou nu een moord doen voor een flesje water!
Het klooster wordt ook kleiner en kleiner, waar gaan we in godsnaam naar toe. Het is duidelijk dat dit niet de 5 minuten route is!
Uiteindelijk komen een paar man aan de top. De meeste dames zijn achtergebleven: "Als we dezelfde weg terug moeten, gaan wij niet verder. Het eindpunt is ook alleen uitzicht, geen kruis of kapel of iets dergelijks. Dus ze hebben er verstandig aan gedaan. We zijn allemaal kapot, en over kleding of kapsel geeft niemand meer iets om, he Jessica?
We beginnen aan de afdaling. Maar zien we dat nu goed? Daar hangen een paar mensen! Een man en een vrouw zijn tegen de stijle wand aan het bergbeklimmen. Normaal zie je zoiets op TV, maar zo in het echt geeft het toch meer respect! Waar zijn ze aan begonnen!
Van de weg naar beneden heb ik helemaal geen foto's. Claudia wel, wellicht voeg ik deze later toe. Maar naar boven was, ongelooflijk maar waar, makkelijker dan naar beneden. We glijden geregeld uit. Corina glijdt op een gegeven moment uit, en komt op haar achterste terecht. Maar wel ongelukkig met haar rug tegen een boomstronk. Ik was even bang dat we de hulpdiensten hier de berg op kunnen roepen. Maar ze houdt zich kranig.
Uiteindelijk komen we weer op meer begaanbaar pad. Moe, maar heel voldaan lopen we verder naar beneden. Cees heeft nog extra foto's van de afdaling, die ik later zal toevoegen. Waaronder een foto van Corina: "Yes, I did it!"
We gaan nu op weg naar het klooster en de basiliek. Is het geen plaatje?
Maar als eerste wordt er drinken gescoord. Er is alleen een machine, en we trekken het hele apparaat leeg, DORST!
We zitten op een bankje bij te komen van deze tocht. Het treintje naar beneden duurt nog een 20 minuten. Corina kijkt op een wegzijzer, en zegt: "Naar beneden lopen is nog maar 50 minuten". Iedereen kijkt ze aan of ze gek geworden is!
Daarna gaan we dus met het treintje naar beneden. En zoals een bekende voetballer ooit zei: Ieder nadeel heb z'n voordeel: Net voor onze neus gaat de deur dicht, we moeten even wachten op de volgende. Maar het voordeel: Nu zijn we als eerste binnen, en kunnen we in de trein en nemen we de onderste coupé, met uitzicht op de trip. Zo kan ik goed fotograferen dat we de andere wagon moeten passeren onderweg...
Eenmaal beneden, een piepje, en alle deuren gaan open... behalve die van ons. En de machinist is siësta houden, lijkt het wel. Pas als de nieuwe groep in wil stappen, heeft ie het in de gaten. De deuren gaan allemaal dicht en weer open, en nu gaan die van ons ook open. Poeh wat een opluchting!
Vanaf hier gaan we op naar het klooster en de basiliek.
Alleen al de binnenplaats leidt vele mensen in vervoering
Op de grote foto is het misschien niet helemaal duidelijk, dus ook maar even een close-up van Jesus en de 11 apostelen, schitterend!
In alle talen worden we welkom geheten, zowaar ook in het Nederlands!
Want dit is de plaats van de zwarte madonna, moeder van God. Helaas is de rij zóó lang, dat we niet besluiten om naar boven te gaan. We gaan gewoon de basiliek in. Die is echt schitterend!
En een heel indrukwekkend orgel
Met vele inhammetjes met schitterende beelden
Misschien is het niet op de foto te zien, maar achterin heb je een indruk van de rij. En die loopt ongelogen nog zeker 50 meter naar rechts! Daar beginnen we maar niet aan!
We hebben net zoveel gelopen, dat iedereen stilzwijgend plaats neemt in de kerkbanken. We laten letterlijk de basiliek even tot ons komen.
Want hij is werklijk schitterend. Iedereen die ooit in Spanje komt, kunnen we echt aanraden om Montserrat te bezoeken.
Hierna gaan we allemaal een kaarsje opsteken voor onze geliefde ontvallenen. Niemand zegt een woord...
We lopen nog wat rond als Claudia een speeltuintje ziet. Ze spurt erop af, met Remco achter haar aan. En ze komen van de glijbaan af. Die Remco: Oud genoeg om te vrijen, maar nog jong genoeg van de glijbaan te gaan!
Het is inmiddels al 14:30 uur geworden, en we hebben nog niets gegeten. Dus we nemen plaats op het terras. Ondanks dat we hier op een bekende plek zijn, zijn de prijzen heel redelijk. We laten het ons lekker smaken!
De ene helft een bikini (tosti), en de andere helft een braadworst. Met name de braadworst is een hele maaltijd.
Hierna gaan we langzaam terug naar de auto's, en komen langs de souvenier winkeltjes. Hier wordt nog wat gescoord voor thuis. Maar wat, en voor wie... Ja, wat zal het zijn?
De terugreis verloopt ook heel spoedig. De vermoeidheid slaat al duidelijk toe bij sommigen.
Bij onze plek nemen we nog wat te drinken. De mannen een lekker pilsje, die hebben ze nu wel verdiend!
Maar wat doen we nu met het avondeten? De dames hebben geen zin om te koken of op een andere wijze eten te bereiden. En de kinderen dringen maar aan om samen ergens te gaan eten. Dus gaan we maar met zijn allen naar Niek's, de plaatselijke snackbar.
We hebben eerst geen plaats buiten, en binnen is het zó warm. Een tafel buiten komt leeg, en voor de mensen eraf zijn, zitten wij er al! Een stuk beter!
Behalve onze tortelduifjes, die blijven met z'n tweeën binnen zitten!
Het is maar gewoon friet, maar we lusten inmiddels wel weer wat!
Op de terugweg lopen Remco en Claudia te klieren. Uiteindelijk staat ie achter op de slipper van Claudia: Kapot. Claudia bij de tent op zoek naar ander schoeisel... Perfect combinatie Claudia, Barca outfit met sleehak!
We worden door Cees en Lies uitgenodigd om daar nog een afzakkertje te nemen. Zij hebben een huisje. Best knus zo'n huisje.
Ze hebben wel last van Gekko's. Die zie je hier geregeld wegschieten, en ze hebben er ook al een in het huisje gehad. Op een gegeven moment kijkt Lies omhoog, en er hangt er een recht boven haar hoofd! Ze zit niet meer op haar gemak, "Dadelijk valt ie nog op mijn kop!"
Henk besluit actie te ondernemen. Uiteindelijk valt het beestje naar beneden en rent over het gras... Net waar de dames staan! Dat is gillen natuurlijk. Ze staan nog bij te komen als Cees met de bezem tussen Corina's benen zit. Ze komt vanuit stand zeker een meter de lucht in. Iedereen ligt dubbel van het lachen. Ze is volgens mij nog nooit zo geschrokken.
We nemen nog wat te drinken, en kletsen wat. Voor we het weten is het alweer 0:30 uur. We zijn toch allemaal wel moe, dus we gooien de pannen erop. Maar eenmaal op onze plek zitten Patrick en Angela nog buiten. We raken aan de praat, en wordt het nog laat: Voor mij 1:30 uur, en Corina heeft het nog 2 uur zien worden!