Dag 3, Vrijdag 31 juli
Vandaag komen Joey en Jessica. Dus de wekker gezet. Maar voordat die af kan gaan, zijn we er alweer uit. Inmiddels al een SMS gehad dat ze al in het vliegtuig zitten.
Snel worden er broodjes afgebakken en ontbeten. Ze landen pas om 10:33u, dus we hebben alle tijd, het vliegveld van Reus is maar zo'n 10 minuten rijden. Stappen we rond kwart over 10 in de auto, krijgen we een SMS: Ze zijn al geland!
Dus snel naar de luchthaven. Hier zijn we vlot. Maar ik heb net de auto geparkeerd, weer een SMS: We staan al buiten! Dus snel naar de aankomsthal... Geen Joey of Jessica te vinden. Wij zoeken, en bellen... Waar zijn die 2 nou? Waren ze al via een ander pad naar de parkeerplaats gelopen!
Enfin, dan zien we elkaar, en is iedereen opgelucht!


Ze hebben een rustig vlucht gehad. We gaan snel naar de auto, en op naar Sanguli.
Daar praten we bij, en drinken wat. Gelijk van mijn moeder, en van Jan en Toos SMS: "Zijn ze er al?". Hadden beloofd om gelijk te SMS'en, helemaal vergeten! Excuses worden aangeboden, ze zijn al op Sanguli!
Na wat eten en drinken gaan Joey, Jessica en Corina naar de receptie om in te checken. Ik blijf nog even aan de site werken, kan ik die tot nu helemaal bij werken. Kan men in Nederland ook zien dat ze goed gearriveerd zijn.
Even later komt Corina alleen terug. De tortelduifjes zijn even van de camping af. Tja, het blijft bewolkt, dus van zwemmen of iets dergelijks komt weinig.
Corina heeft de Telegraaf en de Prive gehaald en leest deze door. Daarna gaat ze eventjes liggen. Claudia gaat ook eventjes terug naar bed. Was het zo vermoeiend, de spanning dat Joey en Jessica kwamen?
En voor ze gaan liggen krijg ik nog een knauw: "En geen foto's!!" Dus helaas mensen, van deze middag weinig beeldmateriaal.
Nu zit ik nog in mijn uppie. Van ellende begin ik maar aan de telegraaf. Over het koningslied... Moet ik nog meer zeggen?

Even later komen Joey en Jessica weer terug. Gelijk komt Corina ook weer uit bed. Weet je ook weer gelijk waar je staat, nietwaar?
Corina en ik gaan naar beneden om wat inkopen te doen. Niet veel later zijn we weer terug. Genoeg voor vanavond?
Toch zie ik wel enig verschil...
We hebben nog steeds geen TV, ik moet de schotel nog afstellen. Maar de jeugd is niet voor 1 gat gevangen. Nee, niet de schotel stellen, zetten gewoon een DVD op!
Voor ze vanavond kunnen slapen, moet er nog wel een bed worden opgepompt. Jessic kijkt een keer, en dan weet je wel wie het moet gaan doen.
Ondertussen heb ik weer genoeg moed bij elkaar verzameld om me weer aan de schotel te wagen. Wat een ... is dat toch! Telkens volle bak op de Astra 13 oost, maar geen 23,5 oost. Dat is degene die we moeten hebben. Joey kan het niet langer aanzien, en komt me te hulp.

Maar wat we ook proberen, geen signaal!
Er komt zelfs nog meer versterking! En hoewel ik inmiddels hoop op een wonder, haar lukt het ook niet.
Morgen weer verder. Het loopt al tegen 20:00u, en we moeten nog gaan eten. Maar het begint te regenen. En nog harder te regenen. En flits, en donder! We krijgen een fikse onweersbui over ons heen. Ik probeer dit vast te leggen op film. Maar helaas. Telkens als ik stop met filmen, komt de flits! Tot grote hillariteit bij de rest. Maar je, toch maar eventjes afwachten. Uiteindelijk drijft ie over.
Het is inmiddels wel aardig afgekoeld, en ik ga naar binnen voor een lange broek. Maar kan er geen vinden. Nu wil ik niet mee maken dat Corina er zo een pakt, dus ik zoek alle kastjes doorgrondig door. Geen broek. Ten einde raad vraag ik het uiteindelijk aan Corina... Heeft ze niet meegenomen! Voor haarzelf heeft ze er wel 2 bij!
Rond 20:33u wordt het droog en gaan we naar beneden om te eten. Snel een foto maken, want stoppen willen ze niet.
Er is geen plek buiten, en moeten zelfs even wachten voor een plek binnen. Maar als Corina en ik buiten even staan te roken, komt er buiten een tafeltje vrij. Wij pikken deze gelijk in. Beter dan binnen, daar stond de airco recht in ons nek!
Voor eventuele druppels hoeven we niet bang te zijn, dit is creatief opgelost!
Het is echt gruwelijk druk, en duurt even voordat we ons eten hebben. Maar dan is het smikkelen. Wel veel!!
Geen van ons kan dan ook ons bordje leeg eten. Pfff
Geen een tafeltje rond ons heen krijgt Schnaps aangeboden. Wij wel weer. Toch vaste klant?
Ok, lekker... En waar is de mijne? Ehhh, daar gaat de mijne!
Rond 22:11u gaan we terug. We komen niet ver, 1 deur verder is zo'n souvenirwinkeltje. Claudia's slippers hebben hun beste tijd gehad, en we zoeken een paar nieuwe uit. Maar hoe ze dan met een Zippo naar buiten komt? De logica ontgaat me even. Helaas vergeet ik hier foto's van te maken.
Joey en Jessica slaan nog even linksaf richting Tropical. Wij gaan rechts, waar we kunnen wachten voor het spoor, er komt weer een trein aan. We komen op onze plek, niet veel later gevolgd door Joey en Jessica. Hebben we dan zo lang gewacht voor het spoor?
Claudia is de barvrouw vanavond. De Mojito, whiskey 7up, Malibu 7up, boswandeling en bier vloeien rijkelijk.
In de bergen flits het als een gek, niet normaal meer. Maar rond 0:22u komt het dichterbij. En niet veel later een noodweer, niet normaal meer. Een fatsoenlijk foto kan ik er niet van maken, maar heb er wel film van. Als we weer thuis zijn, zal ik deze hier toevoegen.
Voor dit moment heb ik een paar foto's, hoop dat het een beetje duidelijk is.


Voor ons zit er niks anders op dan te wachten tot het wat geluwd is.

Het giet als een dolle, de straat is in no-time omgetoverd tot een klein riviertje. De kids moeten nog naar het toilet en tandenpoetsen. Ze rennen door de regen naar het toiletgebouw. Even later komen Joey en Jessica weer terug, Claudia durfde niet, het regende haar te hard. Joey, the gentleman, pakt een paraplu en gaat ze halen.
Even later trekt ook de wind nog stevig aan. Het lijkt wel of de tentjes van onze achterbuurman zo de lucht in kunnen vliegen. Zo te zien staat bij ons alles goed vast.
We wachten allemaal totdat de bui wat afzwakt. Voor Joey duurt het allemaal te lang, en gaat alvast door de regen naar zijn tentje. Natuurlijk direct gevolgd door onze Jessica.
Pas rond 1:33u is het zover geluwd dat we eindelijk allemaal naar ons bedje toe kunnen.