Spanje, Sanguli Salou 2013
Van 9 juli t/m 2 augustus 2013
Dag 15, Dinsdag 21 juli
Ik wordt wakker van de warmte. Pak de telefoon erbij: Het is pas 5 uur! Te vroeg om op te staan. Ik zet de fan aan, en zit even buiten. Dan nog even proberen te slapen. Om 8:00 uur gaat de wekker: Eruit voor Montserrat. De planning is om 9:00 uur te rijden, maar het wordt uiteindelijk 9:30 voor we in de auto zitten.
Dan nog even beneden stoppen bij de campingwinkel voor wat drinken. De dame die aan de poort staat, geeft aan dat ik daar niet mag blijven staan. Wat jij wil, en ik blijf rondjes draaien bij de ingang tot Corina terug komt.
Zijn we goed en wel op de snelweg... File!
En niet zonder reden: Een ongeluk. Eerst remstrepen op de weg, dan een hoop schade en strepen op de middenafzetting, en dan 2 wagens in de prak. Waarvan de zilvergrijze wel heel erg in de prak zit. We zien niemand op de bestuurderstoel, daar ligt alleen nog maar lading. We hopen echt van harte dat dit goed afgelopen is!
De rest van de trip gaat voorspoedig, en om 11:11 uur zijn we in Montserrat. Wat is het toch mooi hier!
We gaan op zoek naar een goed route. We willen eigenlijk naar boven met het treintje, en dan naar beneden lopen. Maar Claudia heeft haar bedenkingen moet haar knie! We vragen bij de info balie naar de verschillende mogelijkheden, en gaan naar ingang van het treintje.
De bergen lijken hier wel op poppetjes... Met 2 poppetjes ervoor?
En vanaf hier een mooi overzicht op het klooster en de basiliek.
Voor het treintje is het een stuk drukker dan vorig jaar. Maar we hebben mazzel: Bij het eerste treintje zijn wij precies de laatste die erin mogen. We hebben een retourtje gekocht, en gaan boven wat rondlopen. En om 12:00 uur: There we go! Het schudt nogal, en Joey kijkt niet echt op zijn gemak. Hij ziet de trap naast het spoor, en zegt: "Kan ik daar niet lopen?". Nee, helaas, dat kan niet, Joey!
Het is een enkel spoor met 2 treintjes. Halverwege is een "oog", waar de treintjes elkaar kunnen passeren.
Eenmaal boven nog even een foto'tje van het treintje. Maf, zo scheef, en je staat er gewoon recht in!
Hierna gaan we eerst rechtsaf. We lopen wat, maar hebben geen idee waar deze route uitkomt. Corina vertrouwt het niet, gezien de ervaring van vorig jaar. "Ik ga hier niet verder naar boven!", dus weer terug.
Wel zien we een aantal bergbeklimmers. Je moet even zoeken, maar dan zie je ze. Zij liever dan ik! Brrr.
Dus we lopen terug naar de uitgang van het treintje. En ondanks het kleine stukje: Even bijkomen. Het is 28 graden, en dan met dat klimmen...
We zoeken even op de kaart, en besluiten om de route te nemen naar beneden, die ziet er wel mooi uit. Het uitzicht is in ieder geval schitterend.
Deze route duurt in principe maar 50 minuten, en is bergafwaards. Behalve het begin! Trouwens wel jammer van het retourtje dat we gekocht hebben, maar dat nemen we maar voor lief. Vamos!
Wel jammer dat je bepaalde uitzichten moeilijk op foto kan vangen. Achterin loopt namelijk de weg die wij naar boven hebben gereden...
En Joey en Jessica hebben thuis nog wat fotolijstjes nodig. Geregeld gaan ze poseren.
Het is route 3, en eigenlijk hadden we al gelezen dat er stevige klimmetjes in zaten. Maar wij lopen naar beneden, dus zijn het geregeld stevige afdalingen. We stoppen dan ook geregeld. "Hoe gaat die, schatje?". Duim omhoog, goed zo!
En dan weer verder. Ik hoop dat de foto enig idee geeft hoe stijl het naar beneden gaat.
Op de volgende foto zie je bovenin de autosnelweg waar we over gekomen zijn.
Maar het is wel mooi lopen hier, mooie route! We komen een boom tegen, en zo in de zon lijkt ie wel zilveren bladeren te hebben!
We komen bij een vijvertje, en daar zitten verbazend veel visjes in. We hebben wat Tucjes bij ons, en binnen no-time zitten er een hoop verschillende vissen aan de oppervlakte. Waaronder hele aparte, een zilveren, en een oranje witte... Lijkt Nemo wel!
En Joey en Jessica weer poseren. Ik hoop dat op een groter beeld het uitzicht beter tot uiting komt!
We komen bij een kappeletje, maar die is afgesloten. Door het hek kan ik nog een foto maken.
We rusten ook hier weer even, en gaan verder. Maar waar is het pad nu? Gevonden! We lopen verder, blijkt er ook een trap achterlangs te lopen!
We lopen verder naar beneden, en komen bij een splitsing. Linksaf kunnen we naar het uitzichtpunt, bij een kruis. Maar Corina ziet hoe stijl dit is, en zegt: "Gaan jullie maar". Claudia heeft nog last van haar knie, en blijft ook bij mama terwijl wij er naar toe lopen.
Het is een klein, maar wel heel steil stukje. Het is maar goed dat ze dit niet gedaan hebben.
Maar nu hebben we wel schitterend uitzicht over Montserrat!
Zo zien we nu pas dat het hele gebeuren op palen staat.
Joey en Jessica vergelijken het met huisjes van modelspoor. Zo is het net of ze het dragen!
Het is gruwelijk warm in de zon, en we zweten ons te pletter. Dus ik mijn shirt uit. En dan neemt net Corina het toestel over. "Sta jij er ook eens op".
Wanneer we een stukje verder zijn, hebben we een mooi blik op het kruis waar wij net stonden.
Hoe verder we naar beneden komen, hoe meer beelden e.d. we tegenkomen.
En omdat het zo mooi is, nog wat plaatjes van de omgeving...
Bij sommige beelden is het echt raden wat ze ermee bedoelen, of niet Corina?
Vanaf hier is ook goed te zien hoe alles op palen is gebouwd...
Eenmaal beneden gaan we eerst wat eten. Dat gaat er wel in. Maar ze maken er hier wel flink misbruik van: Een paar tosti's, wat drinken, en je bent zo €30,00 lichter! Nou ja, dan wel alles opeten.
Corina kijkt op een gegeven moment naar Joey en zegt: "Joey, je wordt al grijs!". Het wordt welles, nietes spelletje of het nu blond is, of inderdaad de eerste grijze haartjes zijn. Wat denken jullie?
Hierna gaan we naar de Basiliek.
Vanaf hier heb je een mooi uitzicht op het spoorlijntje met de wissel in het midden.
Op weg naar de basiliek loop je gelijk tegen een graftombe aan. Heel immens!
Daarna de binnenplaats met de 11 apostelen.
Daaronder is de ingang van de basiliek.
Over de hele lengte van de basiliek staat weer een rij voor de zwarte madonna. Die heeft een bal in haar hand, en iedereen wil die aanraken. dan mogen ze een wens doen of iets dergelijks. Precies weten we het niet. Wij gaan in ieder geval niet uren in de rij staan!
De kids zijn goed onder de indruk, en bekijken ieder nisje.
Ook het altaar is heel indrukwekkend!
Dan zijn we kids kwijt: Die zitten in het volgende nisje helemaal stil in het bankje te kijken naar een afbeelding van Jezus. Ze zijn echt onder de indruk!
Dan nog een groepsfoto en een overzicht van de basiliek.
Als je dan buiten komt, staan er gelijk hele containers met kaarsen. De kinderen en Corina gaan er een opsteken.
Ook Joey en Jessica steken wat kaarsjes op, en we staan allemaal even stil bij degenen die ons ontvallen zijn...
Van daaraf lopen we naar een kamertje waarin allemaal kinderspullen hangen en liggen. Hier kunnen mensen die een kindje verloren hebben. Allemaal persoonlijke dingetjes zoals jurkjes, speeltjes etc. Wij krijgen er spontaan rillingen van.
Er ligt een boek waar je je gedachten in kan schrijven, en Jessica schrijft er ook een stukje in.
Hierna hebben we het wel gezien, en gaan langzaam terug naar de auto.
Dus de trap af, en langs de souvenirwinkeltjes.
Daar worden nog wat spulletjes gekocht. Zowel Jessica als Claudia krijgen een mooie rozenkrans.
Om 15:20 uur zijn we bij de auto, en kan de terugreis beginnen. Die gaat voorspoedig, het enige oponthoud is het tanken. We komen om 16:40 uur weer bij de caravan... Drinken! Waaier aan!
Mij wachten nog wat klusjes, waaronder mijn favoriet... Het chemisch toilet! Dat is toch eigenlijk iets voor de vrouw? Geintje, als Corina die moet tillen als ie vol is, is de vakantie voor haar over!
Niet veel later schrikt Corina, niet normaal meer! Er komt een fietser de plek op gevlogen, en remt net op tijd. Het is Hennie, of wij vanavond zin hebben om te kaarten!
Dus effe ouwehoeren, en ik vraag mijn secundant om even verder te gaan. Die kan toch nergens heen met haar knie. En zoals je ziet gaat ze vrolijk verder met de site.
Ik probeer vandaag nog op de site te krijgen, maar het is al over half negen, en dan zouden we daar zijn. Dan weten jullie waar het aan ligt....
Zo tegen 20:45 uur komen we bij Hennie en Rietje. Wat zal ik zeggen: D'r komt altijd un Bosch kwartiertje bij!. Rietje is er nog niet, en Hennie voorziet ons van een lekker bakkie koffie. Niet veel later komt Rietje terug: Die is speciaal voor Corina op en neer gereden. Allenig voor een fles Quaranta y tres. Op z'n Nederlands: 43. Oh, oh!
Dus ijs in een glas, en hoppa!
De stokken kaarten zijn ergens anders voor gebruikt, en moeten uitgezocht worden. Maar dan kunnen we beginnen. Dus er wordt gegeven...
En d'r klopt nog geen meter van! Dus nog een keer uitzoeken!
Maar uiteindelijk wordt er toch gerikt. Het delen blijft toch een probleem: Tot 3x toe geef ik verkeerd! Tja, als Toos er niet is, moet toch iemand verkeerd geven? Maar gelukkig heb ik het niet alleen: Hennie gaat ook geregeld de mis in!
We hebben het over hun heenreis, en die van ons. Corina wil telkens de caravan terug naar Nederland, ik laat hem graag hier. Wij waren tot aan Nimes gereden in 14 uur. Hennie: "Als je alleen met een personenauto was gereden, had je nog maar 2 uur hoeven te rijden, dan was je er al". Enfin: Ik twijfelde al, en Corina twijfelt nu ook. "Laten we hem staan of niet?". Hennie en Rietje rekenen ons alles voor, en de twijfel wordt nog groter. Enfin, de discussie gaat nog even door, en uiteindelijk komt het erop neer: Als er HIER plek is, laten we hem staan! Hoe veranderlijk kan een mens zijn?
Tegen middernacht gaan wij terug naar de caravan. Maar ik moet nog even plassen, en als ik terug kom, staat Corina met Cees te praten: Dus nog even langs bij de familie Timmermans. Zij zijn via "Route National" hier naar toe gereden, en zijn er ook net een dag, en net gesetteld. Dus wij nog even daar naar toe!
Maar het dondert al flink: Er is weer onweer op komst! Dus we drinken wat, en dan wilt Corina wel graag terug naar de kids! Dus om 0:30 uur komen we terug bij de caravan. Niks aan de hand, nog steeds donder, maar nog steeds droog. Voor de zekerheid toch maar de lijn leeg maken. Patrick vindt het onzin, maar even later halen hun toch maar de lijn leeg. En niet voor niks: Even later begint het te gieten! Volgens Claudia tot 2:45 uur. Maar daar weten wij niks meer van, toen lagen we zeker al een kwartier op bed!